ညီမေလး
________
ဝါက်င့္က်င့္ညအိပ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြ အုပ္မိုးေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကအရက္႐ွိန္ နဲ႔ နီရဲေနတယ္။ မ်က္လံုးညိဳညိဳလဲ့လဲ့ႀကီးေတြက အရည္လဲ့ၿပီး ရီေဝေနတယ္။ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ငါးကင္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ဟာလည္း ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးရဲရဲေလးေတြၾကားမွာ အစအနေပ်ာက္သြားၿပီ။ ခုတင္ေျခရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ေနရင္း ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ေခါင္းငံု႕ထားၿပီး အစားစားလိုက္ ဘာမွမေရာဘဲ ေရခဲနဲ႔ on the rock စပ္ထားတဲ့ ဘလက္ေလဘယ္ကို ဒီတိုင္း ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနတယ္။ ခါတိုင္းဆို ေပးေသာက္ေပမယ့္ အျမဲတမ္း လစ္မစ္ထားၿပီး သူ႔ဖို႔သတ္မွတ္ေပးထားတာကုန္ရင္ ရပ္ခိုင္းတာပဲ။ အဲဒီမ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ထပ္ထည့္ေပးေစခ်င္တဲ့ပံုျပရင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ေခါင္းရမ္းျပလိုက္တာနဲ႔ ဇက္ေလးပုသြားၿပီး ထပ္မေတာင္းရဲေတာ့ဘူး။ ဒီညေတာ့ ထပ္ေတာင္းဖို႔မေျပာနဲ႔ သူ႔ဖန္ခြက္ထဲမွာ အရက္က်န္ေသးလား ကုန္သြားၿပီလားဆိုတာေတာင္ သိပံုမေပၚပါဘူး။ ခြက္ကိုေတာင္မၾကည့္ဘဲ ေကာက္ေကာက္ေမာ့ေနတာ။ က်ေနာ္လည္း သူေသာက္ပါေစေလ ဆိုၿပီး အရက္လည္း မျပတ္ေအာင္ တအားလည္းမ်ားမသြားေအာင္ သတိထားၿပီး ထပ္ထပ္စပ္ေပးေနရတယ္။
ညနက္လာတာနဲ႔အတူ တျဖည္းျဖည္းခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာတယ္။ ေဆာင္းဦးပဲ႐ွိေသးေပမယ့္ ေတာင္ႀကီးေဆာင္းက ဒီႏွစ္အဝင္ေစာတယ္။ က်ေနာ္ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ထပိတ္လုိက္တယ္။ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ တီ႐ွပ္ေလးနဲ႔ လြတ္ေနတဲ့ လက္ေမာင္းသားေတြမွာ ၾကက္သီးေလးေတြ ထေနတာ ျမင္ရတယ္။ အေႏြးထည္႐ွာေတာ့ သူ႔အဝတ္ေတြအကုန္လံုးက သူ႔လက္ဆြဲေသတၱာထဲက မထုတ္ရေသးဘူး။ က်ေနာ့္ ဂ်ာကင္တစ္ထည္ကို ယူၿပီး ျခံဳေပးထားလိုက္တယ္။ လူကေသးေသးေလးဆိုေတာ့ အက်ႌထဲမွာေပ်ာက္ေနတယ္။ ခုခ်ိန္ထိစကားေကာင္းေကာင္းမေျပာေသးဘူး။ မေျပာေပမယ့္ အရက္ကို Red bull မေရာဘာမေရာ က်ိတ္မွိတ္ေမာ့ခ်လိုက္တိုင္းခါတိုင္းလို ရံႈ႕မဲ့မသြားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဒီအရက္ထက္ပိုပူၿပီးပိုခါးတဲ့ ေသာကေတြ႐ွိေနမယ္ဆိုတာ သိသာတယ္။
ႏွစ္ေယာက္တည္းၿဖိဳေနတာ ပုလင္းတစ္လံုး ကုန္ခါနီးအခ်ိန္မွာ သူအန္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေတာင္မသြားႏိုင္ဘူး ေနရာမွာတင္ အန္တာ။ သူ႔အဝတ္အစားေတြေပၚမွာလည္း အန္ဖတ္ေတြေပကုန္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြဲေခၚသြားၿပီး ႏွိပ္ေပးရင္း သက္သာသြားတဲ့ထိအန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ သူ႔အဝတ္ေသတၱာေသာ့နံပါတ္လည္းက်ေနာ္မသိဘူး။ သူကလည္းအဲဒီဂဏန္းမေျပာနဲ႔ သူ႔နာမည္သူေတာင္ မွတ္မိပံုမရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္တီ႐ွပ္အေဟာင္းတစ္ထည္ပဲ ေပးၿပီး တံခါးခဏပိတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္မူးေနတဲ့ၾကားက ဘယ္လိုလဲလိုက္သလဲေတာ့မသိဘူး ခဏေနသူထြက္လာေတာ့ လဲၿပီးေနၿပီ။ တီ႐ွပ္လက္႐ွည္ကို လက္ႏွစ္ဘက္လံုး လိပ္ၿပီးဝတ္ထားတယ္။ သူနဲ႔က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာေလာက္ပြၿပီး ဒူးေလာက္ထိကို႐ွည္တယ္။ အိပ္ရာနားထိယိုင္ထုိးယိုင္ထိုးနဲ႔ေလ်ွာက္လာၿပီး ေမွာက္က်သြားတယ္။ ကုတင္စြန္းမွာ ကိုယ္တစ္ပိုင္းတင္ၿပီး ေမွာက္ရက္သားေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူက ေပါင္ ၁၀၀ ေတာင္မျပည့္ဘူး၊ အသာေလးေကာက္ခ်ီၿပီး သူ႔အခန္းထဲသြားပို႔ထားေပးလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္း ညထပ္အန္ေနရင္ ဒုကၡေရာက္မွာမို႔ ဒီညေတာ့ဒီမွာပဲသိပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚပဲ တင္ၿပီး ေစာင္ျခံဳေပး ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းမူးေနၿပီမို႔ ကုတင္ဟုိဘက္ျခမ္းမွာ ဝင္အိပ္ေနလိုက္တယ္။
နားနားမွာကပ္ၿပီး ညည္းတြားေနသံတစ္ခုေၾကာင့္က်ေနာ္ႏိုးလာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္ေရာက္ၿပီး ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။ သိတာကႏွစ္ခုပဲ၊ ရင္ခြင္ထဲက ႏူးညံ့ေႏြးေထြးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုရယ္ ခါးေအာက္ပိုင္းဆီက မနက္တိုင္းျဖစ္ေနက် မာေက်ာေတာင့္တင္းမႈတစ္ခုရယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုက မနက္မဟုတ္ေသးဘူး။ အိပ္ရာေဘးက နာရီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးနာရီေတာင္မထိုးေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရင္ခြင္ထဲမွာေရာက္ေနတာက ရည္းစားမဟုတ္သလို ညငွက္မေလးတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ညီမ ခမ္းစုမီ။ အရင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ၇ႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက က်ေနာ္နဲ႔ေမာင္ႏွမလိုေနလာတဲ့ အေဖ့ဒုတိယဇနီး အန္တီခမ္းဝါရဲ႕ သမီးေလး။
လူေကာင္ေသးေပမယ့္ လံုးဝန္းျပည့္တင္းတဲ့ရင္သားေလးေတြက တီ႐ွပ္မထူမပါးတစ္ထပ္ပဲျခားၿပီး က်ေနာ့္ရင္ဘတ္နဲ႔ကပ္ေနတယ္။ ေအးလို႔ထင္တယ္၊ ထိပ္ဖ်ားေလးႏွစ္ခုက မာေတာင္ၿပီး ခြၽန္ေနတာ အထိအေတြ႔နဲ႔ သိရတယ္။ သူ႔ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခဏခဏခ်ီလည္းခ်ီဖူးတယ္ ဖက္လည္းဖက္ဖူးတယ္၊ ႀကီးလာတဲ့ထိလည္း ဖက္လဲတကင္းေနတုန္းပဲ။ သူ တကၠသိုလ္ သြားတက္ေနတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္မွသာ က်ေနာ္နဲ႔ နည္းနည္းစိမ္းသြားတာ။ ဒီလိုပူးကပ္မႈမ်ိဳးက က်ေနာ္နဲ႔သူ႔ၾကားမွာ အဆန္းမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို သူနဲ႔ထိရင္ စိတ္တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္လာတာေတာ့ တစ္ခါမွမၾကံဳဖူးဘူး။ ခုလည္း တျဖည္းျဖည္း ဒါငါ့ညီမပဲဆိုၿပီး အသိဝင္လာေတာ့ ကိုယ့္ေကာင္က က်သြားပါတယ္။ ေစာေစာက အရက္႐ွိန္ေရာ သတိလြတ္သြားတာေရာပါမယ္ထင္တယ္။ သူ႔ကို မႏိုးေအာင္ အသာေလးတြန္းဖယ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚက ထလိုက္တယ္။ ေစာင္အထူႀကီးေအာက္မွာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနလိုက္တာ ကေလးေလးက်ေနတာပဲ။ ခုလိုက်ေတာ့ ေစာေစာကစိတ္ေသာကေတြမ႐ွိေတာ့ဘဲ သူ႔မ်က္ႏွာႏုႏုနယ္နယ္ေလးက ၾကည္လင္ေနတယ္။
ဘာလို႔လည္းမသိဘူး က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြေပ်ာက္သြားတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚက လက္က်န္အရက္ပုလင္းနဲ႔ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကို သြားယူၿပီး ကုတင္ေဘးက စာၾကည့္စားပြဲ မွာထိုင္ရင္း ဆက္ေသာက္ေနလိုက္တယ္။ ညီမေလး (၂)
____________
ကုတင္ေဘးကစာၾကည့္စားပြဲမွာ သူ႔ဘက္လွည့္ထိုင္ၿပီး လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားတဲ့ ဝီစကီခြက္ကို နည္းနည္းခ်င္း မ်ွင္းေသာက္ရင္း သူအိပ္ေနတာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ငိုထားလို႔မ်က္ႏွာေလးကမို႔အစ္ေနတာပဲ။ မ်က္ေတာင္အ႐ွည္ႀကီးေတြက ေကာ့ပ်ံမေနဘဲ ခပ္စင္းစင္း။ ျဖဴဝင္းေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးေတြက ႏုေထြးေနတယ္။ ပါးေလးေတြမွာ ဆံခ်ည္မ်ွင္ေသြးေၾကာစိမ္းျပာျပာေလးေတြ ျမင္ေနရတယ္။ ပါးအို႔ေလးေတြက နီရဲေနတယ္။ ေစာင္အထူႀကီးေအာက္မွာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလးဟာ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ထိုင္ၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ့္စိတ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ႏွစ္အခ်ိန္က ဒီလိုညမ်ိဳးတစ္ညဆီကို ခရီးႏွင္သြားတယ္။
အဲဒီညက အန္တီခမ္းဝါက်ေနာ္တို႔အိမ္ကိုေျပာင္းလာၿပီးရင္ ပထမဆံုး ဒီအိမ္မွာအိပ္တဲ့ည။ အေဖဟာ အေမဆံုးကတည္းက ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေနလာလိုက္တာ က်ေနာ့္အသက္ ၁၆ႏွစ္လည္းေရာက္ေရာ မုဆိုးမ အန္တီခမ္းဝါနဲ႔ အေၾကာင္းပါတယ္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ဝန္းက်င္မုဆိုးမသာျဖစ္တာ အန္တီခမ္းဝါက ေခ်ာတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ကိုယ္လံုးေတာင့္ေတာင့္ ႐ွမ္းတ႐ုတ္မ။ ရင္ေတြတင္ေတြႀကီးၿပီး ႐ုပ္ကလည္း က်ေနာ့္ဦးေလးေတြအေျပာအရဆိုရင္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေရးေရး၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူနဲ႔ တဏွာရမၼက္ထန္မယ့္႐ုပ္တဲ့။
ဟုတ္လည္းဟုတ္ပံုရတယ္။ အေဖနဲ႔လက္ထပ္မယ္၊ဒီအိမ္ကိုေျပာင္းလာမယ္ဆုိေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အိပ္မယ့္ မဂၤလာအခန္းအျပင္ သူ႔သမီးေလးအတြက္အခန္းကို သတ္သတ္ျပင္တယ္။ အေႏွာင့္အယွက္ လိုခ်င္ပံုမရဘူး။ သူ႔မွာ ခမ္းစုမီဆိုတဲ့ ၇ ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ပါလာတာ။ သူေလးက သူ႔အေမလိုမထြားဘဲ ေသးေသးေကြးေကြးေလး။ ၇ ႏွစ္နဲ႔ကို ေက်ာလယ္အထိအ႐ွည္ထားထားတဲ့ ဆံပင္ညိဳညိဳေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြနဲ႔၊ မ်က္ေတာင္႐ွည္႐ွည္စင္းစင္းေလးေတြနဲ႔ မ်က္လံုးညိဳညိဳရြဲရြဲႀကီးေတြနဲ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းပန္းႏုေရာင္ေလးေတြနဲ႔ အ႐ုပ္မေလးနဲ႔တူတယ္။ အဲဒီေန႔က အိမ္ေရာက္လာေတာ့ သူ႔အတြက္ျပင္ေပးထားတဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းပံု နံရံကပ္စကၠဴေတြနဲ႔ ပန္းေရာင္ Princess အိပ္ရာေလးနဲ႔ အ႐ုပ္အသစ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္။ Teddy bear အညိဳေလးကို သူအႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ လက္ထဲကကိုမခ်ဘူး။ ညက်ရင္ ဒီအခန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ခြဲအိပ္ရေတာ့မွာကို နည္းနည္းေလးမွ သိ႐ွာပံုမေပၚဘူး။
အေဖေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို ကန္႔ကြက္စရာလည္းမ႐ွိ၊ မိေထြးကို လုိလားတယ္မလိုလားဘူးလည္း မ႐ွိေပမယ့္ လူသစ္ေတြေရာက္လာခါစဆိုေတာ့ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တာေတာ့အမွန္ပဲ။ မိုးကလည္း တစိမ့္စိမ့္ရြာေနေတာ့ အျပင္ထြက္လုိ႔မေကာင္းဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ညေနခင္းကတည္းက အခန္းေအာင္းေနမိတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ညဥ့္နက္လာေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမ႐ွိေပမယ့္အိပ္လည္းမေပ်ာ္ဘူး။ မိုးေတြသည္းၿပီး လ်ွပ္စီးေတြမိုးႀကိဳးေတြပါ ပါလာေတာ့ ပိ္ုၿပီးႏိုးႏိုးၾကားၾကားျဖစ္လာတယ္။ အိပ္လို႔ကိုမရေတာ့တာ။ တစ္ေယာက္တည္းအခန္းခြဲအိပ္ေနရတဲ့ ကေလးမကိုပါ ေၾကာက္ေနမလား စိတ္ပူမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေမေတာင္ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားထားတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ကအထူးတလည္ စိတ္ပူစရာမလိုပါဘူးေလ လို႔ေတြးလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေစ့ထားတဲ့ က်ေနာ့္အခန္းတံခါးက တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လာတာကို အိပ္ရာထဲကလွမ္းျမင္ရတယ္။ ဝင္လာတာကေတာ့ ေမြးပြ ပဂ်ားမား ဝတ္စံုေလး ဝတ္ထားၿပီး လက္ထဲမွာတက္ဒီ႐ုပ္ေလးကို တြဲေလာင္းဆြဲထားတဲ့ ခမ္းစုမီ။ ဆံပင္ညိဳညိဳေလးေတြ ဝဲျဖာက်ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးက ငိုမဲ့မဲ့။ က်ေနာ့္ကုတင္ေျခရင္းအထိေလ်ွာက္လာၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီအတိုင္းေလးရပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး သူ႔ပခုံးေလးႏွစ္ဘက္ကို ကိုင္ၿပီး ငံု႔ေမးလိုက္တယ္။
"ညီမေလး၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ေၾကာက္လို႔လား။"
က်ေနာ့္ကို မ်က္လံုးဝိုင္းႀကီးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း မ်က္ရည္ေတြလည္လာၿပီး တိမ္ဝင္ေနတဲ့ အသံေသးေသးေလးနဲ႔ ေျဖတယ္။
"မိုးႀကိဳးေတြပစ္တာ မီေၾကာက္တယ္။ ေမေမတို႔အခန္းကိုသြားေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတယ္၊ ေခၚလို႔လည္း မရဘူး။"
ေျပာၿပီး မ်က္ရည္ေတြက ပါးေပၚကို ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔အေမကို ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုသြားတယ္။ ကေလးက အသက္မငယ္ေတာ့တာမို႔ ေနာက္ေယာက်္ားယူတဲ့အခါ အခန္းခြဲသိပ္တာကို အျပစ္မတင္ေပမယ့္ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ကေလးဘာျဖစ္ေနလည္းေတာ့ မၾကာမၾကာလာၾကည့္သင့္တာေပါ့။
က်ေနာ္သူ႔ေ႐ွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြကုိ လက္နဲ႔သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေမ်ွာ္လင့္မထားဘဲ သူက က်ေနာ့္ပခံုးေပၚေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ေသးေသးေလးႏွစ္ဘက္နဲ႔ က်ေနာ့္ေက်ာကိုသိုင္းဖက္ထားၿပီး ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေတာ့တာပဲ။ ပခံုးေပၚမွာ မ်က္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ စိုလာတဲ့ခံစားခ်က္က တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ က်ေနာ့္အသက္ ငါးႏွစ္ေလာက္မွာ အေမဆံုးသြားကတည္းက ဘယ္လိုေႏြးေထြးၾကင္နာမႈမ်ိဳးနဲ႔မွ အကြၽမ္းတဝင္မ႐ွိတဲ့က်ေနာ္ဟာ မေခ်ာ့တတ္ဘူး။ သူ႔ကိုယ္လံုးေသးေသးေလးကိုပဲ အသာအယာ ျပန္ဖက္ထားၿပီး ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔႐ိႈက္သံက တျဖည္းျဖည္းတိုးလာၿပီး အႀကိမ္ေရက်ဲလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ခြန္းမွမေခ်ာ့လိုက္ရဘဲ သူအငိုတိတ္သြားတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ သူ႔ကို အိပ္ရာေပၚေခၚတင္ၿပီး က်ေနာ့္ေဘးမွာ သိပ္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ဘက္ကိုေစာင္းအိပ္ၿပီး ေခါင္းေလးကို နည္းနည္းပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ေပါက္စေလးလို ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ေတာင္စင္းလာတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူအိပ္သြားၿပီး က်ေနာ့္ဘက္ကို လိွမ့္လာတယ္။ လက္ေမာင္းေပၚ တင္သိပ္ထားၿပီး ေစာင္အႀကီးႀကီးကို ႏွစ္ေယာက္လံုးလံုေအာင္ ျခံဳထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက ေႏြးေႏြးအလံုးေလးရဲ႕အထိအေတြ႔ဟာ ထူးဆန္းတဲ့ခံစားခ်က္ကိုေပးတယ္။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ဒီကေလးေလး အငိုတိတ္သြားတာရယ္၊ ေစာေစာက သူခံစားခဲ့ရတဲ့ ေၾကာက္လန္႔မႈေတြ မ႐ွိေတာ့ဘဲ က်ေနာ့္အိပ္ရာေပၚမွာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေပ်ာ္သြားတာရယ္ဟာ အရမ္းေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္ပဲ။ က်ေနာ့္အသက္ ၁၆ ႏွစ္အထိ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အထီးက်န္မႈေတြ၊ မိခင္မဲ့ဘဝရဲ႕ တျခားသူေတြနားမလည္ႏိုင္တဲ့ ခါးသီးမႈေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ခမ္းစုမီဆိုတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သက္သာလာခဲ့တယ္။
မိုးမလင္းခင္မွာ သူ႔ကိုခ်ီၿပီး သူ႔အိပ္ရာထဲျပန္ပို႔ထားလိုက္တယ္။ မနက္က်ေတာ့ သူ႔အေမေဒၚခမ္းဝါဟာ ညကသူ႔သမီးဘာျဖစ္ခဲ့မွန္းစိတ္ေတာင္ကူးမိပံုမရပါဘူး။ ဒီကေလးကို ဝတၱရား႐ွိတဲ့အေလ်ာက္ထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ပံုလည္းမရဘူး။ ေယာက်္ားေသကတည္းက ဆံုးရံႈးခဲ့တဲ့ လိင္မႈဘဝ ျပန္ရၿပီး အေဖ့ရဲ႕စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ အရာရာသာယာစိုျပည္လာတဲ့ သူ႔ဘဝကိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးခံစားေနပံုရတယ္။ အဲဒါေတြၾကည့္ၿပီး ဒီကေလးဘာလို႔ ႏႈတ္နည္းေနတယ္၊ ဘာလို႔ အလိုလိုေနရင္းအားငယ္တဲ့ပံုေလးေပါက္လာတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္နားလည္လာမိတယ္။
အဲဒီတစ္ညကစၿပီး က်ေနာ့္ဘဝထဲကို ခမ္းစုမီဝင္လာခဲ့ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြလည္း သူေၾကာက္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ့္အခန္းကို လာအိပ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူလာခ်င္တဲ့အခ်ိန္လာႏိုင္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေလာ့ခ္ခ်မထားဘူး။ ေန႔ခင္းေတြဆိုရင္ သူကေက်ာင္းသြားရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေစာင့္ေနတုန္းမို႔ မသြားရဘူး။ သူေက်ာင္းကျပန္လာရင္ က်ေနာ့္ကို တန္း႐ွာတာပဲ။ ဘယ္ကတတ္လာသလဲမသိဘူး၊ က်ေနာ့္ကို ကိုကိုလို႔ေခၚတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ သမီးကလို႔မေျပာတတ္ဘူး၊ သူ႔အေမေခၚတဲ့အတိုင္း မီကေလ၊ မီကေလနဲ႔ ထည့္ထည့္ေျပာတယ္။ ညေနခင္းေတြဆို တစ္ခါတစ္ခါ က်ေနာ့္ရဲ႕ DT ဆိုက္ကယ္နဲ႔ ဆိုက္ကယ္စီးထြက္ၾကတယ္။ ဟိုင္းေဝးလမ္းအတိုင္း ၿမိဳ႕ျပင္ထိ စီးသြား၊ လယ္ကြင္းအစပ္တစ္ခုမွာရပ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေနလံုးႀကီးဝင္သြားတာကို ထိုင္ၾကည့္ရတာ သူအရမ္းသေဘာက်တာ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္အရြယ္မတူေပမယ့္ အထီးက်န္ေနတဲ့ ဒီကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒီလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ဟာ တိုးလာတယ္။ က်ေနာ္ အစက ဒီအိမ္ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ မေနခ်င္လို႔ တကၠသိုလ္ကို မႏၲေလးမွာ တက္ဖို႔ စဥ္းစားထားရာက အဓိကသူ႔ေၾကာင့္ပဲ ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္က ႐ိုး႐ိုးေမဂ်ာတစ္ခုကို ေရြးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္က ၁၁ ႏွစ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က စကၤာပူကုိထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔စီစဥ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို မခြဲခ်င္ေပမယ့္ အေဖနဲ႔ဆက္ဆံေရးဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ေအးစက္ရံုမကဘူး နားလည္မႈေတြလြဲတတ္ၾကတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကို ေရာက္ေနတယ္။ ဒီေန႔စဥ္ဘဝထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မြန္းက်ပ္လာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ သံုးႏွစ္တန္သည္ေတာ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေဝးတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ႐ုန္းကန္ၾကည့္ခ်င္မိတယ္။
သူကလည္း ဒါေတြကို နားမလည္ေပမယ့္ ျမင္ေနၾကားေနရတာကို ခံစားမိပံုေပၚတယ္။ တစ္ညမွာ က်ေနာ့္အခန္းထဲကို လာၿပီးအၾကာႀကီး ဘာမွမေျပာပဲ ထိုင္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာေတာ့မွ စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။ ကိုကိုသြားပါ၊ မီ့ဖို႔ အ႐ုပ္ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ တဲ့။ ကေလးလုပ္ၿပီး သိတတ္လြန္းတဲ့သူ႔ကုိ သနားစိတ္နဲ႔ က်ေနာ္ဖက္ထားမိတယ္။ ငိုမလားထင္ေပမယ့္ သူမငိုဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ စကၤာပူထြက္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာငါးႏွစ္ ေလာက္ အေဖ့အေထာက္အပံ့မယူဘဲ အလုပ္လုပ္ၿပီး ဘဝကို ႐ုန္းကန္ခဲ့တယ္။
ညီမေလး (၃)
____________
စကၤာပူေရာက္ခါစက ညီမေလး ခမ္းစုမီကို တအားသတိရတာပဲ။ အလုပ္ပင္ပန္း၊ အစားအေသာက္ဆင္းရဲ၊ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္သြားတာ အလုပ္က တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းကလည္းမ႐ွိနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္လည္း အျပစ္႐ွိသလို ခံစားရတယ္။ သူ႔အေမ ေဒၚခမ္းဝါဟာ သူ႔ကို မခ်စ္တာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ သိပ္လည္းသံေယာဇဥ္မ႐ွိလွဘူး။ အေဖ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ လိုခ်င္တာအကုန္ဝယ္ေပးေပမယ့္ ထိန္းေက်ာင္းယုယဖို႔ သူ႔မွာ စိတ္ကူးလည္းမ႐ွိ အခ်ိန္လည္းမ႐ွိဘူး။ အေဖ့နားကပ္ဖို႔ရယ္၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ သြားလာစားေသာက္ေပ်ာ္ပါးဖို႔ရယ္၊ သူ႔ကိုယ္သူ လွေအာင္ျပင္ဆင္ျခယ္သဖို႔ရယ္ပဲ စိတ္ကူး႐ွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔သမီးက က်ေနာ္နဲ႔ အေနမ်ားတဲ့အေပၚဘာမွ ၿငိဳျငင္တာ ပိတ္ပင္တာမ႐ွိတဲ့အျပင္ သူအထိန္းရလြတ္လို႔ စိတ္ေအးလက္ေအးေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့ပံုပဲ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ထြက္လာတာလည္း ေကာင္းေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ခမ္းစုမီရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ဒီအိမ္ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကိုသာယာစိုေျပေစေပမယ့္ သူ႔အတြက္က မေကာင္းဘူး။ နကိုကတည္းက စကားနည္းတဲ့သူ႔မွာ ကေလးသဘာဝ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစား မုန္႔စား အိမ္လည္သြားတာမ်ိဳးကို မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းျပန္လာရင္ စာလုပ္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ရင္ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ဆိုက္ကယ္ထြက္စီး၊ ကားေလ်ွာက္ေမာင္း၊ TV ၾကည့္၊ က်ေနာ္ကဝတၳဳဖတ္ရင္သူက ကာတြန္းတစ္အုပ္ဖတ္၊ တိုက္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီးၾကယ္ေတြၾကည့္၊ အဲလိုဟာေတြပဲ လုပ္ၿပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ေနၾကတာ။ က်ေနာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုတယ္ဆိုတာ တစ္ပတ္တစ္ခါ ႏွစ္ပတ္တစ္ခါပဲ။ အဲလိုေန႔ေတြဆို သူက အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းကုပ္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိဘူး။ အိမ္ကလူေတြ TV ၾကည့္ မုန္႔စား စကားေျပာၾကတဲ့ ဧည့္ခန္းဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အနားေတာင္မသီတဲ့ေနရာ။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီလိုသီးျခားျဖစ္ေနတဲ့ဘဝဟာ ေျခာက္ကပ္လြန္းတယ္။ က်ေနာ္မ႐ွိရင္ အနည္းဆံုး ေက်ာင္းကသက္တူရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး သူ႔ဘဝေလး တျခားကေလးေတြလို ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္လာမယ္ထင္တာပဲ။
အစပိုင္းမွာ တစ္ပတ္တစ္ခါ မွန္မွန္ဖုန္းဆက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက စကားဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေျပာဘူး။ က်ေနာ္က စိတ္ေကာက္ေနတယ္ထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္မွာ သူကေျပာတယ္။
"ကိုကိုနဲ႔ ေတြ႕ရမွာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာၿပီးရင္ ကိုကို္႔ကို ပိုသတိရတယ္"တဲ့။
အဲဒါေျပာၿပီးေတာ့ သူ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုပါေလေရာ။ က်ေနာ္သြားတုန္းကေတာင္ မငိုခဲ့တဲ့ကေလးက အခုငိုေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဖုန္းကိုင္ထားရင္း မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္။ အဲဒီညက အရက္မူးေအာင္ေသာက္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အေၾကာင္းမ႐ွိဘဲ အိမ္ကို ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အလုပ္က အစပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပဘူး။ ေမဂ်ာတစ္ခုနဲ႔ဘြဲ႕ရထားတာကလြဲၿပီး တျခားဘာကြၽမ္းက်င္မႈမွမ႐ွိတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ လခနည္းေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ပဲရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုေျပာင္းရတယ္။ ေျပာင္းတဲ့အလုပ္မွာသူေဌးနဲ႔ အမွတ္မထင္ရင္းႏွီးသြားတာကေနၿပီး အေျခအေနေတြက အေကာင္းဘက္ကိုေရာက္လာတယ္။ အသစ္ေတြသင္ယူခြင့္လည္းရတယ္။ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာဝေတြလည္း နားလည္လာတယ္။ ဒီကို ေရာက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနသားထိုင္သားက်ၿပီး ဘဝကေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပလာတယ္။ ေငြျပန္ပို႔စရာလည္း မလိုတဲ့အတြက္ စုႏိုင္ေဆာင္းႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကိုေတာင္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီလို ဘဝအေျခက်စျပဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအမီနဲ႔ က်ေနာ္ဆံုၾကတာပဲ။
***********************
ေအမီနဲ႔ ဇာတ္လမ္းဘယ္လိုစသလဲ ဆိုရင္ အိပ္ရာထဲကစတယ္လို႔ ေျပာရမွာ။ ပံုမွန္အမ်ားသူငါလိုတစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ အစဥ္လိုက္သြားၿပီး အိပ္ရာထဲေရာက္တာနဲ႔ဇာတ္သိမ္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ Casual sex လို႔ေခၚတဲ့ ထသြားထလာ စိတ္ေျပရံုအတူေနတာကေန သံေယာဇဥ္တြယ္တဲ့အပိုင္းကို ေရာက္သြားတာ။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္က အစိမ္းသက္သက္မဟုတ္ေပမယ့္ ရည္းစားဆိုၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တစ္ခါမွမထားခဲ့ဖူးဘူး။ ေတာင္ႀကီးမွာတုန္းက ေလးငါးေျခာက္ႀကိမ္ အျပင္မွာအေတြ႕အၾကံဳ႐ွိခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ casual sex ေတြအတိုင္းအတာတစ္ခုထိေတာ့ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကံဳဖူးသမ်ွထဲမွာ ေအမီ့လိုဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိတဲ့မိန္းကေလးမ်ိဳး တစ္ေယာက္မွမပါတာအမွန္ပဲ။
ေအမီလို႔သာေခၚတာ တကယ္တမ္းက်သူကက်ေနာ့္ထက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ အစက စဂၤပိုးရီးယန္းထင္တာ တကယ္ေတာ့ က်ိဳင္းတံုဘက္က ထိုင္းဗမာကျပားျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာအေနၾကာေနတာ။ အရပ္၅ေပ၅၊ ကိုယ္လံုးက J Lo တို႔လို ကိုယ္လံုးမ်ိဳး။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ၊ မ်က္လံုးလွလွနဲ႔ အသားက ျဖဴတာထက္ ေရႊေရာင္သန္းၿပီး ဝင္းမြတ္ေနတာ။ က်ေနာ္တို႔ ရံုးနဲ႔ အဆက္အစပ္႐ွိတဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုက မန္ေနဂ်ာ။ ဒီလိုပဲ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနက်ဆိုေတာ့ ခင္သာမခင္တာ ရင္းႏွီးေနတာၾကာၿပီ။ တစ္ရံုးလံုးကေကာင္ေတြကလည္း ေအမီလာၿပီဆိုရင္ သူ႔ပစၥည္းေတြကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ၾကည့္ၾကငမ္းၾကတာခ်ည္းပဲ။ ေပၚတင္ေတာ့မၾကည့္ရဲဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာရတာအမ်ားဆံုးဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြက က်ေနာ့္ကို အားက်လိုက္တာ ဘာညာစၾကတယ္။
တစ္ရက္ သူေဌးရံုးခန္းထဲမွာ အလုပ္ကိစၥေျပာေနၾကတယ္။ သူေဌးက မ႐ွိဘူး၊ တျခားဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေန႔လည္စာထြက္စားေနတယ္။ ဆိုင္းမဆင့့္ဗံုမဆင့္ ေအမီက ထေျပာလိုက္တယ္။
"တာရာ၊ မင္းဒီည အမနဲ႔ညစာအတူတူလိုက္စားပါ့လား"တဲ့။
က်ေနာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္သူ႔လိုမိန္းမလွလွတစ္ေယာက္နဲ႔ ညစာထြက္မစားခ်င္စရာဘာအေၾကာင္းမွမ႐ွိဘူး။ အဲဒါနဲ႔ စားျဖစ္ၾကတယ္။ သူက လည္ပင္းဟိုက္ဟိုက္နဲ႔ ဒူးအထက္နားေလာက္ထိ႐ွည္တဲ့ ပြင့္႐ိုက္ဂါဝန္ေလးဝတ္လာတယ္။ ညစာစားတဲ့တစ္ေလ်ွာက္လံုး ဂါဝန္လည္ပင္းထဲကေန သူ႔ရဲ႕ ရင္သားထြားထြားေတြကို ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ ျမင္ေနရတယ္။
ညစာစားၿပီးေတာ့ ဘားတစ္ခုကိုေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္က ဘီယာပဲေသာက္တယ္။ သူက မာဂရီတာ တစ္ခြက္မွာေသာက္တယ္။ ေသာက္ရင္းနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါမွ သူ႕အေၾကာင္းကိုသိရတာပဲ။
သူ႔မွာ ေလးႏွစ္ေလာက္တြဲလာတဲ့ရည္းစား႐ွိတယ္။ ရြယ္တူပဲ။ အဲဒီလူက ျမန္မာမဟုတ္ဘူး။ ထိုင္း။ ေနာက္ပိုင္း သူကဒီမွာအလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပဘူး။ ထိုင္းႏိုင္ငံကိုျပန္ခ်င္တယ္။ ေအမီ့ကိုပါေခၚတယ္။ ေအမီက လက္႐ွိအခ်ိန္မွာ အလုပ္အဆင္ေျပေနတယ္၊ ဝင္ေငြလည္းေကာင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ရန္ျဖစ္ၿပီးကြဲၾကတယ္။ ခု အဲဒီလူက ဟိုမွာ မိန္းမယူေတာ့မယ္။ ေအမီက သူ႔ကိုေမ့ႏိုင္ေအာင္ ရည္းစားထပ္ထားဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႀကိဳက္လုိ႔မရဘူး၊ ယံုလို႔လည္းမရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ထြက္ေပါက္ေပးဖို႔ casual sex ကိုစမ္းၾကည့္မယ္လို႔စိတ္ကူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူသိထဲက သူလည္းသေဘာက်ႏိုင္ၿပီး ရည္းစားလည္းမ႐ွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေရြးလိုက္တာပဲ။
သူ႔ရဲ႕ပြင့္လင္းလြန္းတဲ့ စကားအဆံုးမွာ က်ေနာ္အံ့ၾသၿပီး ဘာမွမေျပာႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါကို သူက အဓိပၸါယ္ေကာက္ လြဲသြားပံုရတယ္။
"တာရာ အမကို စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုလည္း အမနားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အားနာစရာမလိုဘူး။"
"မဟုတ္ဘူးမေအမီ၊ အမလိုလွတဲ့မိန္းကေလးကို ဘယ္သူကစိတ္မဝင္စားဘဲေနမွာလဲ။ က်ေနာ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိလို႔ပါ။"
သူက ေကာ့ေတးခြက္ကိုေကာက္ေမာ့ၿပီး သက္ျပင္းေလးခ်တယ္။ ေနာက္တစ္ခြက္ထပ္မွာတယ္။ က်ေနာ္က ဘီယာေလာက္နဲ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီအေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ပိုျပင္းတဲ့ဟာနဲ႔မွရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စေကာ့ခ်္တူးပက္မွာလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္နာရီေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ္ေရာသူေရာ အေတာ္အသင့္မူးေနၿပီ။ ဘားထဲကထြက္လာၿပီး Taxi တစီးတားတယ္။ သူ႔အခန္းကိုေရာက္သြားၾကတယ္။ ဆံႏြယ္အေခြေခြ အလိပ္လိပ္ေတြေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ အရက္မူးေနတဲ့ မိန္းမလွတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရီေဝေဝမ်က္ႏွာေလးဟာ ညအိပ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ အရမ္းကိုနမ္းခ်င္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္သူ႔ကို ေခါင္းေလးဆြဲေမာ့ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းထူထူရဲရဲေလးေတြကို အေပၚေအာက္တလွည့္စီစုပ္ၿပီး တေမ့တေမာ နမ္းပစ္လိုက္တယ္။
(ေတာ္ေတာ္႐ွည္သြားလို႔ က်န္တဲ့ဇာတ္လမ္းကို (၄) က်မွ ဆက္ပါရေစဗ်ာ။)
ညီမေလး (၄)
____________
သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ အေခြအလိပ္ေတြကို လက္နဲ႔သပ္ဖယ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီနီေထြးေထြးေလးေတြကို စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။ ေစာေစာက ေသာက္ထားတဲ့ မာဂရီတာ ထဲက သံပရာနံ႔ရယ္ ႏႈတ္ခမ္းနီနံ႔ရယ္ ေပါင္းၿပီး ထြက္လာတဲ့ အနံ႕ေလးနဲ႔အတူ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ႏူးညံ့ၿပီး စိုစြတ္ပူေႏြးေနတယ္။ အေပၚႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို တလွည့္စီစုပ္ယူၿပီးနမ္းေနရင္း လ်ွာခ်င္းထိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔လ်ွာကေလးရဲ႕ အထိအေတြ႔က ပါးလွပ္ေခ်ာမြတ္ေနတယ္။ အၾကာႀကီး နမ္းေနၾကရင္း ညာလက္က သူ႔ေခါင္းကေလးကိုထိန္းကိုင္ၿပီး ဘယ္လက္က ပြင့္႐ိုက္ဂါဝန္ေလးရဲ႕အေပၚကေန သူ႔ရင္သားတစ္ဖက္ကို အုပ္ကိုင္မိတယ္။ ခပ္သာသာေလး ညႇစ္ေနရင္း ဆက္နမ္းေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးအသက္႐ွဴသံေတြပိုျမန္လာတယ္။ သူ႔လက္ေတြက က်ေနာ့္ေနာက္ေက်ာကို တင္းတင္းဖက္ထားတယ္။
ႏို႔တစ္ဖက္ကို အေပၚက ဆုပ္နယ္ေနရင္း အားမရေတာ့ဘူး။ နမ္းတာကိုရပ္ၿပီး သူ႔ဂါဝန္လည္ပင္းထဲကို လက္ႏႈိက္လိုက္တယ္။ ႏူးညံ့အိစက္ၿပီး လံုးဝန္းတဲ့ႏို႔ကေလးနဲ႔ ႏို႔သီးေခါင္း မာမာတင္းတင္းေလးကို စမ္းမိတယ္။ အေပၚကို အံုလိုက္ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ အက်ႌလည္ပင္းေပါက္ကို ေက်ာ္ၿပီးထြက္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ဖက္ကို ပါ ႏိႈက္ၿပီး ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ အက်ႌလည္ပင္းေပါက္နဲ႔ခံၿပီး ပင့္တင္ထားသလိုျဖစ္ေနလို႔ နကိုကတည္းက ခပ္ႀကီးႀကီးျဖစ္တဲ့ ႏို႔ႏွစ္ဖက္က ျပဴးထြက္ေနတယ္။ နီညိဳေရာင္ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေထာင္ေနတယ္။ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚ ခပ္သာသာတြန္းၿပီးထိုင္ခိုင္းရင္း သူ႔ေ႐ွ႕မွာရပ္ၿပီး ႏို႔ႏွစ္ဖက္ကို စံုကိုင္ဆုပ္နယ္ေပးေနတယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္ညိဳးနဲ႔ လက္မညႇပ္ၿပီးေျခေပးတယ္။ ေတြ႕ဖူးတဲ့ တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြက ႏို႔ကိုင္တာကိုႀကိဳက္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕က သိပ္ၿပီး အထူးတလည္ႀကိဳက္ပံုမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအမီကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ပံု႐ွိတယ္။ မ်က္စိေလးကိုမွိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုကိုက္ၿပီးေခါင္းကို ေနာက္လွန္ထားရင္း အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနတယ္။ ေရႊေရာင္ဝင္းဖန္႔ေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာေလးဟာ ရမၼက္ေသြးနဲ႔ နီျမန္းေနတယ္။
က်ေနာ္လည္း ဒီေလာက္လွတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏို႔ထြားထြားေတြကို စိတ္႐ွိတိုင္း အားရပါးရကိုင္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာက္ကေကာင္က အၿငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီထဲမွာ မာေတာင္ထလာတာ အရမ္းကိုတင္းက်ပ္လာတယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို သူ႔ႏို႔ကခဏခြာရင္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ေအာက္ေလ်ွာခ်လိုက္တယ္။ ေအာက္က စပီဒို ကိုပါေလ်ွာခ်လိုက္ေတာ့မွပဲ ကိုယ့္ေကာင္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပါးပ်ဥ္းေထာင္ထလာေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏူးညံ့တဲ့လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္လက္ေတြကိုဆြဲယူၿပီး ႏို႔ေတြေပၚ ျပန္တင္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း အလိုက္သင့္ျပန္ကိုင္လိုက္တုန္းမွာပဲ အဲဒီလက္ကေလးေတြက က်ေနာ့္လိင္တံကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ ေခါင္းကိုငံု႕ၿပီး ထိပ္ဖူးကိုလ်ွာေလးနဲ႔ပတ္သိမ္းၿပီး ပါးစပ္ထဲငံုလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဖက္က အတံေခ်ာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း က်န္တဲ့တဖက္က ဥေတြကို သာသာေလးဆုပ္နယ္ေပးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့တျဖည္းျဖည္း အရင္းအထိေရာက္ေအာင္ ငံုလုိက္တယ္။ က်ေနာ့္အတံထိပ္ဖူးက သူ႔လည္ေခ်ာင္းဝထိေတာင္သြားေထာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေ႐ွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ စုပ္ေပးတယ္။
နတ္စည္းစိမ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလားလို႔ကိုေတြးလိုက္မိတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေႏြးေႏြးေလးထဲမွာ စုပ္တာကို ခံေနရင္း ႏို႔ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း စံုကိုင္ေနရတယ္။ ႏူးညံ့တဲ့ႏို႔ေလးေတြဟာ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ပံုသြင္းရႊံ႕ေစးလိုပဲ။ တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ စုပ္ေပးေနရင္း တျဖည္းျဖည္း ပိုျမန္ၿပီး ပိုအားပါလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ႏို႔ေတြကို ပိုၿပီးဖ်စ္ညႇစ္မိတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ညႇပ္ေခ်လိုက္ရင္ သူက လႊတ္ခနဲေအာ္တယ္။ က်ေနာ္ကိုင္ေနတာ သူနာေတာ့နာမွာ။ ဒါေပမယ့္ မလႊတ္ခိုင္းတဲ့အျပင္ စုပ္တာ ပိုၿပီးေတာင္ၾကမ္းလာေသးတယ္။ ေျခာက္မိနစ္ ခြန္ႏွစ္မိနစ္ေလာက္႐ွိေတာ့ အ႐ွိန္တအားျမင့္လာတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ပိုၿပီးေတာင္္တင္းမာေတာင္လာရင္း ၿပီးခ်င္လာတယ္။ လက္တစ္ဖက္ကိုလႊတ္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ထိန္းကိုင္ရင္း က်န္တဲ့တစ္ဖက္နဲ႔ ႏို႔ႏွစ္လံုးကိုတလွည့္စီ ဆုပ္နယ္ေနတယ္။ အ႐ွိန္တအားျမင့္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ထဲကႏို႔ကို အတင္းဆုပ္ေျခမိတယ္။ က်ေနာ္ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာသိလို႔ သူ႔ပါးစပ္ထဲကဆြဲထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ သူကအထုတ္မခံဘူး။ ေနာက္ဆံုး ထုတ္ဖို႔မႀကိဳးစားပဲ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာပဲ ၿပီးလိုက္တယ္။ သူ႔ေခါင္းကိုလႊတ္ၿပီး ႏို႔ႏွစ္လံုးကုိ အားနဲ႔ဆုပ္ညႇစ္ထားရင္း သူ႔ပါးစပ္ထဲကို သုက္ရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္တယ္။ အေၾကာအခ်င္ေတြထဲစိမ့္သြားတဲ့အထိ အရမ္းေကာင္းလို႔ ဒီတိုင္းပဲတစ္မိနစ္ေလာက္ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။
ပထမဆုံးသတိဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ က်ေနာ့္လိင္တံက တပ္လ်က္သားႀကီး။ ေတာ္ေတာ္အားနာသြားၿပီး ဆြဲခြၽတ္ရင္း သူ႔ပခံုးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ၿပီး ဆြဲထူေပးလိုက္တယ္။ သူက ထသြားၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းကေဘစင္ထဲမွာ ေထြးထုတ္ရင္း ပါးစပ္ေဆးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဖက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သတိရတယ္။ က်ေနာ္ကသာၿပီးသြားတာ သူကမၿပီးေသးဘူးေလ။ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚျပန္တြဲေခၚၿပီး ေစာေစာက က်ေနာ္ညႇစ္ထားတဲ့ႏို႔ေလးေတြကို ကိုင္ၾကည့္မိတယ္။ ေပ်ာ့ဖတ္ၿပီး နီရဲေနတယ္။ ႏို႔သီးထိပ္ေလးေတြကေတာ့ မေပ်ာ့မမာေလးေတြ။ အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးရင္း သူ႔ေ႐ွ႕မွာဒူးေထာက္ခ်ၿပီး ႏို႔ေလးတစ္ဖက္ကို ညင္ညင္သာသာ စို္႔ ေပးတယ္။ သူ႔မ်က္ေတာင္ေလးေတြ စင္းက်သြားၿပီ ခပ္တိုးတိုးညည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဖက္ေျပာင္းစို႔။ စို႔ရင္း သူ႔ဂါဝန္ေအာက္လက္ႏိႈက္ၿပီး အတြင္းခံပင္တီေလးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ ဂါဝန္ကို မလွန္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေဂ်လိုစံခ်ိန္မီတဲ့ သူ႔ေအာက္ပိုင္းအလွကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေပါင္ၾကားထဲလက္ႏိႈက္ၿပီးစမ္းလိုက္ေတာ့ သူ႔အကြဲေၾကာင္းေလးက အရည္ေတြနဲ႔စိုစြတ္ေခ်ာေမြ႕ေနတယ္။ သူကေပါင္ေတြကို အလိုက္သင့္ကားေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းသားေတြတေလ်ာက္ လက္ခလယ္နဲ႔ပြတ္ဆြဲရင္း အေစ့ေလးကုိ႐ွာေတြ႕သြားတယ္။ ႏို႔ကိုင္လိုက္၊ စို႔လိုက္နဲ႔ အေစ့ေလးကို ကစားေပးလိုက္တာ ဆယ္မိနစ္မၾကာဘူး သူၿပီးသြားတယ္။ ေျခမေလးေတြေကာ့တက္ၿပီး အံႀကိတ္ေအာ္ညည္းရင္းၿပီးသြားတဲ့ သူ႔ပံုစံေလးကိုၾကည့္ရတာ ဘယ္လိုေက်နပ္မိမွန္းမသိဘူး။
ခဏေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာေရာက္ေနၾကတယ္။ ေအမီက က်ေနာ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ႏိုးတစ္ဝက္နဲ႔ လက္ေမာင္းကိုေခါင္းအံုးၿပီးအိပ္ေနတယ္။ ႏူးညံံ့ေႏြးေထြးၿပီး ႐ိႈက္ဖိုႀကီးငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႔ မိန္းမဆန္လြန္းလွတဲ့ သူ႔ကိုယ္လံုးကိုေပြ႕ပိုက္ထားၿပီး ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ဆံႏြယ္အေခြအလိပ္ အိအိေထြးေထြးေတြေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားရင္း ေစာေစာက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိတယ္။
အဲဒီေန႔ညက ဘာမွထပ္မလုပ္ျဖစ္လိုက္ဘဲ ဒီအတိုင္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ မေက်ပြဲ ထပ္ခ်ိန္းၾကေသးတယ္။ ဒီတခါေတာ့ တကယ္အပီအျပင္ အေနအထားမ်ိဳးစံုနဲ႔ ညတဝက္ေလာက္ အတူေနျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လိင္ကိစၥမွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္အားထက္သန္တယ္ ဘယ္ေလာက္အေပးအယူမ်ွတယ္ဆိုတာ သိလာရတယ္။ ေနာက္လည္းထပ္ၿပီး ခ်ိန္းေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ ၾကာလာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းသိလာရတာက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ၾကတာရယ္၊ အသက္နည္းနည္းကြာတာရယ္ကလြဲၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေတာ္ေတာ္လိုက္ဖက္ညီၾကတယ္ဆိုတာပဲ။
ေအမီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့အခ်က္က ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆီက သူေပးႏိုင္တာထက္ ဘာမွပိုၿပီးမေတာင္းဆိုဘူး။ သူနဲ႔ပတ္သက္ေနတာမို႔ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္စရာမလိုဘူး၊ အေပါင္းအသင္း ကိစၥ ဝင္မစြက္ဖက္ဘူး၊ စစ္လားေဆးလားေမးလားျမန္းလား မလုပ္ဘူး၊ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ယူဖို႔ဆိုတာေဝး၊ သူကေတာင္က်ေနာ့္ထက္ အမ်ားႀကီး ဝင္ေငြပိုမ်ားေသးတယ္။ အပိုေတြလည္း တီတီတာတာ ေျပာေနစရာမလိုဘူး၊ ခ်စ္ပါတယ္ႀကိဳက္ပါတယ္လည္း ညာေျပာေနစရာမလိုဘူး။ သူနဲ႔ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကိုအျပည့္အဝအာရံုစိုက္ရင္၊ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေျပာဆိုဆက္ဆံေပးရင္ ေက်နပ္ေနၿပီ။ လက္ေဆာင္ေတြဘာေတြ တစ္ခါတစ္ရံေပးရင္ အရမ္းေပ်ာ္ေနတာ။ ျခံဳေျပာရရင္ သူ႔အနားမွာေနရတာ သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိတယ္။ ကိုယ္လုပ္ေပးသမ်ွ အေသးအဖြဲကေလးကအစလည္း တန္ဖိုးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မေပးႏိုင္တဲ့ကတိေတြကို ဘယ္ေတာ့မွမေတာင္းဘူး၊
အဲဒီလိုနဲ႔ casual sex အျဖစ္ရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုဟာ ထင္မွတ္မထားဘဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ relationship တစ္ခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အလုပ္ရယ္ ေအမီရယ္နဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေန႔စဥ္အခ်ိန္ဇယားမွာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နဲ႔ ညီမေလးခမ္းစုမီကို သတိရစရာ အခ်ိန္သတ္သတ္မပါဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သတိရတုန္းပဲျဖစ္ေပမယ့္ ဒီဘက္ဘဝမွာ အသားက်လာတာနဲ႔အမ်ွ ဟိုဘက္ဘဝနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေဝးကြာလာသလိုပဲ။
ညီမေလး (၅)
___________
ေအမီနဲ႔တြဲတာ ၾကာလာေလေလ၊ က်ေနာ့္ထက္ အသက္နည္းနည္းပိုႀကီးတာကလြဲၿပီး သူ႔မွာ တျခားဘာျပစ္ခ်က္မွကို ေျပာပေလာက္စရာ ႐ွာမေတြ႔ဘူးဆိုတာ ေတြ႕လာရေလေလပဲ။ ဒီေလာက္ ႐ုပ္ရည္ေရာ၊ ပညာအရည္အခ်င္းေရာ၊ စိတ္ဓာတ္ေရာ၊ အေျပာအဆို အမူအက်င့္ေရာ ျပည့္စံုေကာင္းမြန္တဲ့မိန္းမဆိုတာ ဝတၳဳေတြ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲမွာပဲ ႐ွိမယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ။ အျမဲလိုလို နားလည္မႈလည္း ေပးႏုိင္ၿပီး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွမ႐ွိဘူး။ ေတာ္ရံုသေဘာထားမတိုက္ဆိုင္ၾကရင္လဲ ျငင္းခုန္အႏိုင္လုတဲ့ထိဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ညႇိႏိႈင္းၿပီး ၿပီးသြားတာပဲ။ မိန္းမဆန္သင့္တဲ့ေနရာမွာဆန္ၿပီး အိမ္ေထာင္မႈလဲ ႏိုင္နင္းတဲ့အျပင္ အဲလိုအားလံုးျပည့္စံုရံုမကဘူး အိပ္ရာထဲမွာလဲ အေပးအယူမ်ွၿပီး အျမဲ တက္ႂကြလန္းဆန္းေနတယ္။ မ႐ိုးအီရေအာင္ အသစ္အဆန္းေတြကိုလဲေပးစြမ္းႏိုင္တယ္။
ခက္တာက relationship တစ္ခုဟာ အဲဒီေလာက္ႀကီး ဘက္စံုအဆင္ေျပေကာင္းမြန္ေနေတာ့ စင္းလံုးေခ်ာႀကီးျဖစ္ေနၿပီး ပံုစံခြက္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ေရာက္ေနသလို ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ကို ၿငီးေငြ႕တာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မွာ ၿငီးေငြ႕စရာ စိတ္ကုန္စရာလဲ တစ္ကြက္မွမ႐ွိဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္သြားမယ္၊ တစ္ေနကုန္လုပ္မယ္၊ ညေနအခန္းကိုျပန္လာမယ္၊ သူနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စကားေတြေျပာၾကမယ္၊ အျပင္ထြက္စားရင္စား၊ မစားရင္ အိမ္မွာစားမယ္။ ၿပီးရင္ အခ်စ္စခန္းဖြင့္ၾကမယ္။ ပိတ္ရက္ဆို သူ႔အေပါင္းအသင္း ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ဆံုၿပီး သြားလာစားေသာက္တာတစ္လွည့္၊ အိမ္မွာေနၿပီးခ်က္ျပဳတ္စား၊ TV ၾကည့္၊အနားယူတာတစ္လွည့္။ ဘဝႀကီးက ဒါၿပီးဒါပဲျဖစ္ေနတာ။ ဘယ္လိုတင္စားရမလဲဆိုရင္ ကားအေကာင္းစားတစ္စီးနဲ႔ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးတဲ့ပတ္လမ္းေလးတစ္ခုေပၚမွာ ေမာင္းေနရသလိုပဲ။ ေမာင္းလို႔လဲေကာင္းပါရဲ႕၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းကိုပဲ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအမီ့အေပၚ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္ျပန္ခဲ့ဘူး၊ ေအမီ့ကိုလဲ က်ေနာ့္စိတ္အေျခအေနကို တစြန္းတစ မသိေစခဲ့ရဘူး။ သူ႔ကိုမခ်စ္ေပမယ့္၊ ဒီေန႔စဥ္ဘဝကိုလဲ မေပ်ာ္လွေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အဆင္ေျပေနတဲ့ဒီဘဝထဲမွာ ဒီတိုင္းေလး ေရစုန္ေမ်ွာၿပီးေတာ့ေနခဲ့တယ္။ ႏွစ္ခ်ီၿပီးေနလာလိုက္တာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဖုန္းေကာလ္တစ္ခု ေမ်ွာ္လင့္မထားဘဲ ဝင္လာခဲ့တဲ့ အဲဒီတစ္ေန႔အထိပဲ။
"ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာပါ။"
"ကိုကို၊ ညီမေလးပါ၊ ခမ္းစုမီ"
"ညီမေလး၊ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ၊ ေျပာ"
"ေမေမ ေသသြားၿပီကိုကို..."
သူက ႐ႈိက္႐ႈိက္ၿပီးေတာ့ငိုေနတယ္။ က်ေနာ္လဲ အရမ္းအံ့ၾသသြားၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနတယ္။ မိဘေတြ တစ္ေန႔ဆံုးပါးမယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ အသက္အမ်ားႀကီးပိုငယ္ၿပီး ပိုက်န္းမာတဲ့ သူ႔အေမထက္ ေသြးတိုး ႏွလံုးေတြ႐ွိၿပီး ပိုအသက္ႀကီးတဲ့ကိုယ့္အေဖက အရင္ေသမယ္ပဲ ထင္ေနခဲ့တာ။
"ကားေမွာက္တာ၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မူဆယ္တက္တုန္း လမ္းမွာကားေမွာက္တာ...
အခု အေမလဲမ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ကိုကိုလဲမ႐ွိဘူး၊ မီတစ္ေယာက္ထဲ..."
သူ႔အသံေလးက ငိုရင္းတိမ္ဝင္သြားတယ္၊ က်ေနာ့္မွာသူ႔ကုိေခ်ာ့စရာစကားလံုး မ႐ွိဘူး။ အန္တီခမ္းဝါနဲ႔ သူနဲ႔ၾကားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေႏြးေထြးတဲ့ဆက္ဆံေရးမ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ သူ႔အေမဟာ သူ႔ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ ေသြးရင္းသားရင္းပဲ။ ခုေတာ့သူတစ္ေယာက္တည္း အိမ္ႀကီးထဲမွာ၊ သူ႔ေဘးမွာ စကားေတာင္ ေသခ်ာမေျပာဖူးတဲ့အေဖရယ္၊ အပတ္အသက္မ႐ွိခဲ့ဖူးသေလာက္ျဖစ္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြရယ္၊ အိမ္ကအလုပ္သမားေတြရယ္ပဲ႐ွိမယ္။ ဘယ္ေလာက္အထီးက်န္ဆန္႐ွာလိမ့္မလဲ။ ဒီအေျခအေနမွာ ဘာကိုေတြးၿပီးစိတ္ေျဖဖို႔ ေျပာရမွာလဲ၊ က်ေနာ့္မွာေျပာစရာမ႐ွိဘူး။ သူအဆင္ေျပေနတယ္လို႔ပဲ အေပၚယံေတြးၿပီး ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္တိတိ ပစ္ထားခဲ့မိတဲ့ က်ေနာ့္အတၱကိုပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ အျပစ္တင္ေနမိတယ္။
"ကိုကိုျပန္လာခဲ့မယ္၊ အခုခ်က္ခ်င္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒီကအလုပ္ေတြလက္စသတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ တန္းျပန္လာခဲ့မယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေနပါ။"
ခမ္းစုမီ ကိုဘယ္နည္းနဲ႔မွ တစ္ေယာက္တည္းဆက္ထားလို႔မျဖစ္ေတာ့တာမို႔ က်ေနာ္ျပန္ဖို႔စီစဥ္ရတယ္။ အလုပ္ကို တစ္လႀကိဳၿပီး notice ေပးရတယ္။ သူေဌးက က်ေနာ္သြားမွာကို ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ ေအမီ့ကိုထားခဲ့ရမွာ အားနာေပမယ့္ သူကေတာ့ႀကိဳတင္ေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့ပံုပါပဲ။ တာရာတစ္ေန႔အိမ္ျပန္ရမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားပါ လို႔ပဲ ေျပာ႐ွာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ ေနာက္လူမေတြ႕မခ်င္း က်ေနာ္ဟာ သူ႔ရည္းစားပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ သူကျပန္ေျပာ႐ွာတယ္။ က်ေနာ္က facebook မသံုးေတာ့ gmail ကတဆင့္ ဆက္သြယ္ဖို႔နဲ႔ အပတ္စဥ္ဖုန္းေျပာၾကဖို႔စီစဥ္တယ္။ ျပန္လာခါနီးမွာ စားပြဲေပၚက ေၾကးနီေရာင္ ေဘာင္ကြပ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္တပိုင္းပံုေလးကို က်ေနာ့္ေသတၱာထဲ ေကာက္ထည့္ယူလာခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆက္အခ်စ္ပြဲေတြလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ႏႊဲခဲ့ၾကပါရဲ႕။ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ခါေလာက္ လာလည္ဖုိ႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္အေျခက်တဲ့အခ်ိန္ သူတစ္ေခါက္ေတာ့ လာလည္ဦးမယ္လို႔ ကတိေပးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ျပန္ရမယ့္ေန႔ေရာက္လာတယ္။ ေအမီ့ိကုိလိုက္မပို႔ခိုင္းေတာ့ဘူး။ Changi ေလဆိပ္မွာ လိုက္ပို႔သူမပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ျပန္လာခဲ့သလို ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာလဲ လာႀကိဳမယ့္သူမ႐ွိဘူး။
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ျဖတ္ခိုင္းထားတဲ့လက္မွတ္နဲ႔ ေတာင္ႀကီးကို ခရီးဆက္လာခဲ့တယ္။ အထူးကားဆိုေတာ့ အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႔တယ္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေမလ မနက္ခင္းက ေနေရာင္မပြင့္ေသးဘဲ ေနလို႔ေကာင္းရံု စိမ့္စိမ့္ေလးေအးေနတယ္။ ကားသံၾကားေတာ့ အိမ္က အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ ထြက္လာၿပီး အထုပ္လာသယ္ၾကတယ္။ လူေဟာင္းေတြေရာ၊ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြေရာပဲ။ သူတို္႔ရဲ႕ေနာက္က လိုက္ထြက္လာတာက ညီမေလးခမ္းစုမီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ခမ္းစုမီေတာ့မဟုတ္။ ေျပာင္းလဲႏိုင္သမ်ွ အစြမ္းကုန္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ခမ္းစုမီ။ ႏွစ္ေယာက္သား ျခံထဲမွာရပ္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ သူက ခုလိုျမင္ရတာကုိ မယံုႏိုင္သလို ျပန္ေပ်ာက္သြားမွာစိုးသလို မ်က္လံုးမခြာစတမ္းၾကည့္တယ္၊ က်ေနာ္က သူ႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔အတူ ေခါင္းအစေျခအဆံုး ေျပာင္းလဲသြားတာေတြကို အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ က်င့္သားရေအာင္ၾကည့္္တယ္။
ဆံပင္ေတြက အရင္ကလိုႏူးညံ့ၿပီး အညိဳေရာင္လိႈင္းတြန္္ေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနတုန္းေပမယ့္ ပိုထူလာတယ္ ပိုၿပီးလဲအေရာင္ေတာက္လာတယ္။ လႈိင္းေလးေတြကလဲ ေကာက္သားပိုေပၚလာတယ္။ အရင္လို မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးႀကီးေလးေတြနဲ႔ ကေလးမ်က္ႏွာေလးအစား လိုင္နာအနက္ ထူထူကို အဖ်ားမွာ အေကာ့ ေလးနဲ႔ဆိုးထားၿပီး မက္စ္ကာရာ အနက္တင္ထားတဲ့ မ်က္လံုးလွလွ၊ ပိုၿပီးေပၚလြင္လာတဲ့ႏွာတံ၊ ႏူးညံ့အိေထြးေနတုန္းေပမယ့္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လစ္ပ္ဘမ္း ေလးဆိုးထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ မက္မြန္သီးေရာင္ ပါးအို႔ေလးေတြနဲ႔ လူႀကီးဆန္လာတဲ့ မ်က္ႏွာအသစ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရတယ္။
တီ႐ွပ္ပန္းႏုေရာင္၊ ဂ်င္းအေပ်ာ့မိုးျပာေရာင္ေလးနဲ႔ ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ ဂ်ာကင္အနက္ေအာက္က ကိုယ္လံုးဟာလဲ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ တေျဖာင့္တည္း ကေလးကိုယ္လံုးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေကာက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္လံုးျဖစ္လာတယ္။ အားလံုးျခံဳေျပာရရင္ ခမ္းစုမီေတာ့ခမ္းစုမီပဲ၊ အရင္နဲ႔လံုးဝမတူဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလဲႏိုင္သမ်ွ အစြမ္းကုန္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ခမ္းစုမီ။
မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ေတြထဲမွာ သူအရြယ္ေရာက္လာမယ္လို႔သာမန္ ေတြးမိေပမယ့္ ေတြးမိတဲ့အေတြးထဲမွာ ဒါဟာ အေရးမပါဆံုးအေတြးမို႔ ေသခ်ာအာရံုမစိုက္ခဲ့မိဘူး။ ခုလိုလူႀကီးပံုစံ လံုးလံုးေပါက္သြားတာေတြ႕ရေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားမိတာ။
အရင္က်ေနာ့္အခန္းကိုပဲ သူတို႔႐ွင္းထားေပးၾကတယ္။ လူမေနတာၾကာေပမယ့္ သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္ၿပီး အနံ႔အသက္ေကာင္းေနတယ္။ ပစၥည္းေတြကို ထားေပးၿပီးေတာ့ အလုပ္သမားေတြ ထြက္သြားၾကတယ္။ အေဖက အိမ္မွာ႐ွိပံုမရဘူး။ သူနဲ႔က်ေနာ္ပဲ အခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း သူ႔မ်က္လံုးညိဳႀကီးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြလည္လာတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာကို မမီတမီသိုင္းဖက္ၿပီး ပခုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ငိုပါေလေရာ။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီး တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ ဟိုးအရင္ သူနဲ႔စေတြ႕တဲ့ မိုးတစ္ညကလို ႏူးညံ့ၿပီးေႏြးေထြးတုန္း။ သူ႔႐ိႈက္သံေလးဟာ အားကိုးရာမဲ့တုန္း။ ထူးျခားလာတာဆိုလို႔ သူဆီက ရတဲ့အနံ႔ေလးဟာ ခါတိုင္းလို ေဘဘီလိုး႐ွင္းနံ႔ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေရေမႊးနံ႔ သင္းသင္းေလး ျဖစ္လာတာတစ္ခုပဲ။ ႐ွိသမ်ွစိတ္ခံစားခ်က္ေတြ၊ အထီးက်န္မႈ ဝမ္းနည္းမႈေတြကို ဖြင့္ထုတ္ၿပီးငိုရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ တသိမ့္သိမ့္ခါလာတယ္။ ဒီတစ္ခါလဲ က်ေနာ္မေခ်ာ့ျဖစ္ဘူး။ သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္ေပးရင္း အငိုတိတ္မယ့္အခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင့္ေနမိတယ္။
ညီမေလး
________
ဝါက်င့္က်င့္ညအိပ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြ အုပ္မိုးေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကအရက္႐ွိန္ နဲ႔ နီရဲေနတယ္။ မ်က္လံုးညိဳညိဳလဲ့လဲ့ႀကီးေတြက အရည္လဲ့ၿပီး ရီေဝေနတယ္။ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ငါးကင္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ဟာလည္း ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးရဲရဲေလးေတြၾကားမွာ အစအနေပ်ာက္သြားၿပီ။ ခုတင္ေျခရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ေနရင္း ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ေခါင္းငံု႕ထားၿပီး အစားစားလိုက္ ဘာမွမေရာဘဲ ေရခဲနဲ႔ on the rock စပ္ထားတဲ့ ဘလက္ေလဘယ္ကို ဒီတိုင္း ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနတယ္။ ခါတိုင္းဆို ေပးေသာက္ေပမယ့္ အျမဲတမ္း လစ္မစ္ထားၿပီး သူ႔ဖို႔သတ္မွတ္ေပးထားတာကုန္ရင္ ရပ္ခိုင္းတာပဲ။ အဲဒီမ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ထပ္ထည့္ေပးေစခ်င္တဲ့ပံုျပရင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ေခါင္းရမ္းျပလိုက္တာနဲ႔ ဇက္ေလးပုသြားၿပီး ထပ္မေတာင္းရဲေတာ့ဘူး။ ဒီညေတာ့ ထပ္ေတာင္းဖို႔မေျပာနဲ႔ သူ႔ဖန္ခြက္ထဲမွာ အရက္က်န္ေသးလား ကုန္သြားၿပီလားဆိုတာေတာင္ သိပံုမေပၚပါဘူး။ ခြက္ကိုေတာင္မၾကည့္ဘဲ ေကာက္ေကာက္ေမာ့ေနတာ။ က်ေနာ္လည္း သူေသာက္ပါေစေလ ဆိုၿပီး အရက္လည္း မျပတ္ေအာင္ တအားလည္းမ်ားမသြားေအာင္ သတိထားၿပီး ထပ္ထပ္စပ္ေပးေနရတယ္။
ညနက္လာတာနဲ႔အတူ တျဖည္းျဖည္းခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာတယ္။ ေဆာင္းဦးပဲ႐ွိေသးေပမယ့္ ေတာင္ႀကီးေဆာင္းက ဒီႏွစ္အဝင္ေစာတယ္။ က်ေနာ္ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ထပိတ္လုိက္တယ္။ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ တီ႐ွပ္ေလးနဲ႔ လြတ္ေနတဲ့ လက္ေမာင္းသားေတြမွာ ၾကက္သီးေလးေတြ ထေနတာ ျမင္ရတယ္။ အေႏြးထည္႐ွာေတာ့ သူ႔အဝတ္ေတြအကုန္လံုးက သူ႔လက္ဆြဲေသတၱာထဲက မထုတ္ရေသးဘူး။ က်ေနာ့္ ဂ်ာကင္တစ္ထည္ကို ယူၿပီး ျခံဳေပးထားလိုက္တယ္။ လူကေသးေသးေလးဆိုေတာ့ အက်ႌထဲမွာေပ်ာက္ေနတယ္။ ခုခ်ိန္ထိစကားေကာင္းေကာင္းမေျပာေသးဘူး။ မေျပာေပမယ့္ အရက္ကို Red bull မေရာဘာမေရာ က်ိတ္မွိတ္ေမာ့ခ်လိုက္တိုင္းခါတိုင္းလို ရံႈ႕မဲ့မသြားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဒီအရက္ထက္ပိုပူၿပီးပိုခါးတဲ့ ေသာကေတြ႐ွိေနမယ္ဆိုတာ သိသာတယ္။
ႏွစ္ေယာက္တည္းၿဖိဳေနတာ ပုလင္းတစ္လံုး ကုန္ခါနီးအခ်ိန္မွာ သူအန္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေတာင္မသြားႏိုင္ဘူး ေနရာမွာတင္ အန္တာ။ သူ႔အဝတ္အစားေတြေပၚမွာလည္း အန္ဖတ္ေတြေပကုန္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြဲေခၚသြားၿပီး ႏွိပ္ေပးရင္း သက္သာသြားတဲ့ထိအန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ သူ႔အဝတ္ေသတၱာေသာ့နံပါတ္လည္းက်ေနာ္မသိဘူး။ သူကလည္းအဲဒီဂဏန္းမေျပာနဲ႔ သူ႔နာမည္သူေတာင္ မွတ္မိပံုမရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္တီ႐ွပ္အေဟာင္းတစ္ထည္ပဲ ေပးၿပီး တံခါးခဏပိတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္မူးေနတဲ့ၾကားက ဘယ္လိုလဲလိုက္သလဲေတာ့မသိဘူး ခဏေနသူထြက္လာေတာ့ လဲၿပီးေနၿပီ။ တီ႐ွပ္လက္႐ွည္ကို လက္ႏွစ္ဘက္လံုး လိပ္ၿပီးဝတ္ထားတယ္။ သူနဲ႔က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာေလာက္ပြၿပီး ဒူးေလာက္ထိကို႐ွည္တယ္။ အိပ္ရာနားထိယိုင္ထုိးယိုင္ထိုးနဲ႔ေလ်ွာက္လာၿပီး ေမွာက္က်သြားတယ္။ ကုတင္စြန္းမွာ ကိုယ္တစ္ပိုင္းတင္ၿပီး ေမွာက္ရက္သားေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူက ေပါင္ ၁၀၀ ေတာင္မျပည့္ဘူး၊ အသာေလးေကာက္ခ်ီၿပီး သူ႔အခန္းထဲသြားပို႔ထားေပးလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္း ညထပ္အန္ေနရင္ ဒုကၡေရာက္မွာမို႔ ဒီညေတာ့ဒီမွာပဲသိပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚပဲ တင္ၿပီး ေစာင္ျခံဳေပး ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းမူးေနၿပီမို႔ ကုတင္ဟုိဘက္ျခမ္းမွာ ဝင္အိပ္ေနလိုက္တယ္။
နားနားမွာကပ္ၿပီး ညည္းတြားေနသံတစ္ခုေၾကာင့္က်ေနာ္ႏိုးလာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္ေရာက္ၿပီး ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး။ သိတာကႏွစ္ခုပဲ၊ ရင္ခြင္ထဲက ႏူးညံ့ေႏြးေထြးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုရယ္ ခါးေအာက္ပိုင္းဆီက မနက္တိုင္းျဖစ္ေနက် မာေက်ာေတာင့္တင္းမႈတစ္ခုရယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုက မနက္မဟုတ္ေသးဘူး။ အိပ္ရာေဘးက နာရီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးနာရီေတာင္မထိုးေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရင္ခြင္ထဲမွာေရာက္ေနတာက ရည္းစားမဟုတ္သလို ညငွက္မေလးတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ညီမ ခမ္းစုမီ။ အရင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ၇ႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက က်ေနာ္နဲ႔ေမာင္ႏွမလိုေနလာတဲ့ အေဖ့ဒုတိယဇနီး အန္တီခမ္းဝါရဲ႕ သမီးေလး။
လူေကာင္ေသးေပမယ့္ လံုးဝန္းျပည့္တင္းတဲ့ရင္သားေလးေတြက တီ႐ွပ္မထူမပါးတစ္ထပ္ပဲျခားၿပီး က်ေနာ့္ရင္ဘတ္နဲ႔ကပ္ေနတယ္။ ေအးလို႔ထင္တယ္၊ ထိပ္ဖ်ားေလးႏွစ္ခုက မာေတာင္ၿပီး ခြၽန္ေနတာ အထိအေတြ႔နဲ႔ သိရတယ္။ သူ႔ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခဏခဏခ်ီလည္းခ်ီဖူးတယ္ ဖက္လည္းဖက္ဖူးတယ္၊ ႀကီးလာတဲ့ထိလည္း ဖက္လဲတကင္းေနတုန္းပဲ။ သူ တကၠသိုလ္ သြားတက္ေနတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္မွသာ က်ေနာ္နဲ႔ နည္းနည္းစိမ္းသြားတာ။ ဒီလိုပူးကပ္မႈမ်ိဳးက က်ေနာ္နဲ႔သူ႔ၾကားမွာ အဆန္းမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို သူနဲ႔ထိရင္ စိတ္တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္လာတာေတာ့ တစ္ခါမွမၾကံဳဖူးဘူး။ ခုလည္း တျဖည္းျဖည္း ဒါငါ့ညီမပဲဆိုၿပီး အသိဝင္လာေတာ့ ကိုယ့္ေကာင္က က်သြားပါတယ္။ ေစာေစာက အရက္႐ွိန္ေရာ သတိလြတ္သြားတာေရာပါမယ္ထင္တယ္။ သူ႔ကို မႏိုးေအာင္ အသာေလးတြန္းဖယ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚက ထလိုက္တယ္။ ေစာင္အထူႀကီးေအာက္မွာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနလိုက္တာ ကေလးေလးက်ေနတာပဲ။ ခုလိုက်ေတာ့ ေစာေစာကစိတ္ေသာကေတြမ႐ွိေတာ့ဘဲ သူ႔မ်က္ႏွာႏုႏုနယ္နယ္ေလးက ၾကည္လင္ေနတယ္။
ဘာလို႔လည္းမသိဘူး က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြေပ်ာက္သြားတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚက လက္က်န္အရက္ပုလင္းနဲ႔ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကို သြားယူၿပီး ကုတင္ေဘးက စာၾကည့္စားပြဲ မွာထိုင္ရင္း ဆက္ေသာက္ေနလိုက္တယ္။ ညီမေလး (၂)
____________
ကုတင္ေဘးကစာၾကည့္စားပြဲမွာ သူ႔ဘက္လွည့္ထိုင္ၿပီး လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားတဲ့ ဝီစကီခြက္ကို နည္းနည္းခ်င္း မ်ွင္းေသာက္ရင္း သူအိပ္ေနတာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ငိုထားလို႔မ်က္ႏွာေလးကမို႔အစ္ေနတာပဲ။ မ်က္ေတာင္အ႐ွည္ႀကီးေတြက ေကာ့ပ်ံမေနဘဲ ခပ္စင္းစင္း။ ျဖဴဝင္းေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးေတြက ႏုေထြးေနတယ္။ ပါးေလးေတြမွာ ဆံခ်ည္မ်ွင္ေသြးေၾကာစိမ္းျပာျပာေလးေတြ ျမင္ေနရတယ္။ ပါးအို႔ေလးေတြက နီရဲေနတယ္။ ေစာင္အထူႀကီးေအာက္မွာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလးဟာ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ထိုင္ၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ့္စိတ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ႏွစ္အခ်ိန္က ဒီလိုညမ်ိဳးတစ္ညဆီကို ခရီးႏွင္သြားတယ္။
အဲဒီညက အန္တီခမ္းဝါက်ေနာ္တို႔အိမ္ကိုေျပာင္းလာၿပီးရင္ ပထမဆံုး ဒီအိမ္မွာအိပ္တဲ့ည။ အေဖဟာ အေမဆံုးကတည္းက ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေနလာလိုက္တာ က်ေနာ့္အသက္ ၁၆ႏွစ္လည္းေရာက္ေရာ မုဆိုးမ အန္တီခမ္းဝါနဲ႔ အေၾကာင္းပါတယ္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ဝန္းက်င္မုဆိုးမသာျဖစ္တာ အန္တီခမ္းဝါက ေခ်ာတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ကိုယ္လံုးေတာင့္ေတာင့္ ႐ွမ္းတ႐ုတ္မ။ ရင္ေတြတင္ေတြႀကီးၿပီး ႐ုပ္ကလည္း က်ေနာ့္ဦးေလးေတြအေျပာအရဆိုရင္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေရးေရး၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူနဲ႔ တဏွာရမၼက္ထန္မယ့္႐ုပ္တဲ့။
ဟုတ္လည္းဟုတ္ပံုရတယ္။ အေဖနဲ႔လက္ထပ္မယ္၊ဒီအိမ္ကိုေျပာင္းလာမယ္ဆုိေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အိပ္မယ့္ မဂၤလာအခန္းအျပင္ သူ႔သမီးေလးအတြက္အခန္းကို သတ္သတ္ျပင္တယ္။ အေႏွာင့္အယွက္ လိုခ်င္ပံုမရဘူး။ သူ႔မွာ ခမ္းစုမီဆိုတဲ့ ၇ ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ပါလာတာ။ သူေလးက သူ႔အေမလိုမထြားဘဲ ေသးေသးေကြးေကြးေလး။ ၇ ႏွစ္နဲ႔ကို ေက်ာလယ္အထိအ႐ွည္ထားထားတဲ့ ဆံပင္ညိဳညိဳေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြနဲ႔၊ မ်က္ေတာင္႐ွည္႐ွည္စင္းစင္းေလးေတြနဲ႔ မ်က္လံုးညိဳညိဳရြဲရြဲႀကီးေတြနဲ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းပန္းႏုေရာင္ေလးေတြနဲ႔ အ႐ုပ္မေလးနဲ႔တူတယ္။ အဲဒီေန႔က အိမ္ေရာက္လာေတာ့ သူ႔အတြက္ျပင္ေပးထားတဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းပံု နံရံကပ္စကၠဴေတြနဲ႔ ပန္းေရာင္ Princess အိပ္ရာေလးနဲ႔ အ႐ုပ္အသစ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္။ Teddy bear အညိဳေလးကို သူအႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ လက္ထဲကကိုမခ်ဘူး။ ညက်ရင္ ဒီအခန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ခြဲအိပ္ရေတာ့မွာကို နည္းနည္းေလးမွ သိ႐ွာပံုမေပၚဘူး။
အေဖေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို ကန္႔ကြက္စရာလည္းမ႐ွိ၊ မိေထြးကို လုိလားတယ္မလိုလားဘူးလည္း မ႐ွိေပမယ့္ လူသစ္ေတြေရာက္လာခါစဆိုေတာ့ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တာေတာ့အမွန္ပဲ။ မိုးကလည္း တစိမ့္စိမ့္ရြာေနေတာ့ အျပင္ထြက္လုိ႔မေကာင္းဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ညေနခင္းကတည္းက အခန္းေအာင္းေနမိတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ညဥ့္နက္လာေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမ႐ွိေပမယ့္အိပ္လည္းမေပ်ာ္ဘူး။ မိုးေတြသည္းၿပီး လ်ွပ္စီးေတြမိုးႀကိဳးေတြပါ ပါလာေတာ့ ပိ္ုၿပီးႏိုးႏိုးၾကားၾကားျဖစ္လာတယ္။ အိပ္လို႔ကိုမရေတာ့တာ။ တစ္ေယာက္တည္းအခန္းခြဲအိပ္ေနရတဲ့ ကေလးမကိုပါ ေၾကာက္ေနမလား စိတ္ပူမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေမေတာင္ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားထားတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ကအထူးတလည္ စိတ္ပူစရာမလိုပါဘူးေလ လို႔ေတြးလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေစ့ထားတဲ့ က်ေနာ့္အခန္းတံခါးက တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လာတာကို အိပ္ရာထဲကလွမ္းျမင္ရတယ္။ ဝင္လာတာကေတာ့ ေမြးပြ ပဂ်ားမား ဝတ္စံုေလး ဝတ္ထားၿပီး လက္ထဲမွာတက္ဒီ႐ုပ္ေလးကို တြဲေလာင္းဆြဲထားတဲ့ ခမ္းစုမီ။ ဆံပင္ညိဳညိဳေလးေတြ ဝဲျဖာက်ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးက ငိုမဲ့မဲ့။ က်ေနာ့္ကုတင္ေျခရင္းအထိေလ်ွာက္လာၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီအတိုင္းေလးရပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး သူ႔ပခုံးေလးႏွစ္ဘက္ကို ကိုင္ၿပီး ငံု႔ေမးလိုက္တယ္။
"ညီမေလး၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ေၾကာက္လို႔လား။"
က်ေနာ့္ကို မ်က္လံုးဝိုင္းႀကီးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း မ်က္ရည္ေတြလည္လာၿပီး တိမ္ဝင္ေနတဲ့ အသံေသးေသးေလးနဲ႔ ေျဖတယ္။
"မိုးႀကိဳးေတြပစ္တာ မီေၾကာက္တယ္။ ေမေမတို႔အခန္းကိုသြားေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတယ္၊ ေခၚလို႔လည္း မရဘူး။"
ေျပာၿပီး မ်က္ရည္ေတြက ပါးေပၚကို ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔အေမကို ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုသြားတယ္။ ကေလးက အသက္မငယ္ေတာ့တာမို႔ ေနာက္ေယာက်္ားယူတဲ့အခါ အခန္းခြဲသိပ္တာကို အျပစ္မတင္ေပမယ့္ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ကေလးဘာျဖစ္ေနလည္းေတာ့ မၾကာမၾကာလာၾကည့္သင့္တာေပါ့။
က်ေနာ္သူ႔ေ႐ွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြကုိ လက္နဲ႔သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေမ်ွာ္လင့္မထားဘဲ သူက က်ေနာ့္ပခံုးေပၚေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ေသးေသးေလးႏွစ္ဘက္နဲ႔ က်ေနာ့္ေက်ာကိုသိုင္းဖက္ထားၿပီး ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေတာ့တာပဲ။ ပခံုးေပၚမွာ မ်က္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ စိုလာတဲ့ခံစားခ်က္က တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ က်ေနာ့္အသက္ ငါးႏွစ္ေလာက္မွာ အေမဆံုးသြားကတည္းက ဘယ္လိုေႏြးေထြးၾကင္နာမႈမ်ိဳးနဲ႔မွ အကြၽမ္းတဝင္မ႐ွိတဲ့က်ေနာ္ဟာ မေခ်ာ့တတ္ဘူး။ သူ႔ကိုယ္လံုးေသးေသးေလးကိုပဲ အသာအယာ ျပန္ဖက္ထားၿပီး ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔႐ိႈက္သံက တျဖည္းျဖည္းတိုးလာၿပီး အႀကိမ္ေရက်ဲလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ခြန္းမွမေခ်ာ့လိုက္ရဘဲ သူအငိုတိတ္သြားတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ သူ႔ကို အိပ္ရာေပၚေခၚတင္ၿပီး က်ေနာ့္ေဘးမွာ သိပ္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ဘက္ကိုေစာင္းအိပ္ၿပီး ေခါင္းေလးကို နည္းနည္းပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ေပါက္စေလးလို ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ေတာင္စင္းလာတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူအိပ္သြားၿပီး က်ေနာ့္ဘက္ကို လိွမ့္လာတယ္။ လက္ေမာင္းေပၚ တင္သိပ္ထားၿပီး ေစာင္အႀကီးႀကီးကို ႏွစ္ေယာက္လံုးလံုေအာင္ ျခံဳထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက ေႏြးေႏြးအလံုးေလးရဲ႕အထိအေတြ႔ဟာ ထူးဆန္းတဲ့ခံစားခ်က္ကိုေပးတယ္။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ဒီကေလးေလး အငိုတိတ္သြားတာရယ္၊ ေစာေစာက သူခံစားခဲ့ရတဲ့ ေၾကာက္လန္႔မႈေတြ မ႐ွိေတာ့ဘဲ က်ေနာ့္အိပ္ရာေပၚမွာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေပ်ာ္သြားတာရယ္ဟာ အရမ္းေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္ပဲ။ က်ေနာ့္အသက္ ၁၆ ႏွစ္အထိ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အထီးက်န္မႈေတြ၊ မိခင္မဲ့ဘဝရဲ႕ တျခားသူေတြနားမလည္ႏိုင္တဲ့ ခါးသီးမႈေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ခမ္းစုမီဆိုတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သက္သာလာခဲ့တယ္။
မိုးမလင္းခင္မွာ သူ႔ကိုခ်ီၿပီး သူ႔အိပ္ရာထဲျပန္ပို႔ထားလိုက္တယ္။ မနက္က်ေတာ့ သူ႔အေမေဒၚခမ္းဝါဟာ ညကသူ႔သမီးဘာျဖစ္ခဲ့မွန္းစိတ္ေတာင္ကူးမိပံုမရပါဘူး။ ဒီကေလးကို ဝတၱရား႐ွိတဲ့အေလ်ာက္ထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ပံုလည္းမရဘူး။ ေယာက်္ားေသကတည္းက ဆံုးရံႈးခဲ့တဲ့ လိင္မႈဘဝ ျပန္ရၿပီး အေဖ့ရဲ႕စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ အရာရာသာယာစိုျပည္လာတဲ့ သူ႔ဘဝကိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးခံစားေနပံုရတယ္။ အဲဒါေတြၾကည့္ၿပီး ဒီကေလးဘာလို႔ ႏႈတ္နည္းေနတယ္၊ ဘာလို႔ အလိုလိုေနရင္းအားငယ္တဲ့ပံုေလးေပါက္လာတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္နားလည္လာမိတယ္။
အဲဒီတစ္ညကစၿပီး က်ေနာ့္ဘဝထဲကို ခမ္းစုမီဝင္လာခဲ့ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြလည္း သူေၾကာက္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ့္အခန္းကို လာအိပ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူလာခ်င္တဲ့အခ်ိန္လာႏိုင္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေလာ့ခ္ခ်မထားဘူး။ ေန႔ခင္းေတြဆိုရင္ သူကေက်ာင္းသြားရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေစာင့္ေနတုန္းမို႔ မသြားရဘူး။ သူေက်ာင္းကျပန္လာရင္ က်ေနာ့္ကို တန္း႐ွာတာပဲ။ ဘယ္ကတတ္လာသလဲမသိဘူး၊ က်ေနာ့္ကို ကိုကိုလို႔ေခၚတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ သမီးကလို႔မေျပာတတ္ဘူး၊ သူ႔အေမေခၚတဲ့အတိုင္း မီကေလ၊ မီကေလနဲ႔ ထည့္ထည့္ေျပာတယ္။ ညေနခင္းေတြဆို တစ္ခါတစ္ခါ က်ေနာ့္ရဲ႕ DT ဆိုက္ကယ္နဲ႔ ဆိုက္ကယ္စီးထြက္ၾကတယ္။ ဟိုင္းေဝးလမ္းအတိုင္း ၿမိဳ႕ျပင္ထိ စီးသြား၊ လယ္ကြင္းအစပ္တစ္ခုမွာရပ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေနလံုးႀကီးဝင္သြားတာကို ထိုင္ၾကည့္ရတာ သူအရမ္းသေဘာက်တာ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္အရြယ္မတူေပမယ့္ အထီးက်န္ေနတဲ့ ဒီကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒီလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ဟာ တိုးလာတယ္။ က်ေနာ္ အစက ဒီအိမ္ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ မေနခ်င္လို႔ တကၠသိုလ္ကို မႏၲေလးမွာ တက္ဖို႔ စဥ္းစားထားရာက အဓိကသူ႔ေၾကာင့္ပဲ ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္က ႐ိုး႐ိုးေမဂ်ာတစ္ခုကို ေရြးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္က ၁၁ ႏွစ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က စကၤာပူကုိထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔စီစဥ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို မခြဲခ်င္ေပမယ့္ အေဖနဲ႔ဆက္ဆံေရးဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ေအးစက္ရံုမကဘူး နားလည္မႈေတြလြဲတတ္ၾကတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကို ေရာက္ေနတယ္။ ဒီေန႔စဥ္ဘဝထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မြန္းက်ပ္လာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ သံုးႏွစ္တန္သည္ေတာ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေဝးတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ႐ုန္းကန္ၾကည့္ခ်င္မိတယ္။
သူကလည္း ဒါေတြကို နားမလည္ေပမယ့္ ျမင္ေနၾကားေနရတာကို ခံစားမိပံုေပၚတယ္။ တစ္ညမွာ က်ေနာ့္အခန္းထဲကို လာၿပီးအၾကာႀကီး ဘာမွမေျပာပဲ ထိုင္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာေတာ့မွ စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။ ကိုကိုသြားပါ၊ မီ့ဖို႔ အ႐ုပ္ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ တဲ့။ ကေလးလုပ္ၿပီး သိတတ္လြန္းတဲ့သူ႔ကုိ သနားစိတ္နဲ႔ က်ေနာ္ဖက္ထားမိတယ္။ ငိုမလားထင္ေပမယ့္ သူမငိုဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ စကၤာပူထြက္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာငါးႏွစ္ ေလာက္ အေဖ့အေထာက္အပံ့မယူဘဲ အလုပ္လုပ္ၿပီး ဘဝကို ႐ုန္းကန္ခဲ့တယ္။
ညီမေလး (၃)
____________
စကၤာပူေရာက္ခါစက ညီမေလး ခမ္းစုမီကို တအားသတိရတာပဲ။ အလုပ္ပင္ပန္း၊ အစားအေသာက္ဆင္းရဲ၊ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္သြားတာ အလုပ္က တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းကလည္းမ႐ွိနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္လည္း အျပစ္႐ွိသလို ခံစားရတယ္။ သူ႔အေမ ေဒၚခမ္းဝါဟာ သူ႔ကို မခ်စ္တာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ သိပ္လည္းသံေယာဇဥ္မ႐ွိလွဘူး။ အေဖ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ လိုခ်င္တာအကုန္ဝယ္ေပးေပမယ့္ ထိန္းေက်ာင္းယုယဖို႔ သူ႔မွာ စိတ္ကူးလည္းမ႐ွိ အခ်ိန္လည္းမ႐ွိဘူး။ အေဖ့နားကပ္ဖို႔ရယ္၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ သြားလာစားေသာက္ေပ်ာ္ပါးဖို႔ရယ္၊ သူ႔ကိုယ္သူ လွေအာင္ျပင္ဆင္ျခယ္သဖို႔ရယ္ပဲ စိတ္ကူး႐ွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔သမီးက က်ေနာ္နဲ႔ အေနမ်ားတဲ့အေပၚဘာမွ ၿငိဳျငင္တာ ပိတ္ပင္တာမ႐ွိတဲ့အျပင္ သူအထိန္းရလြတ္လို႔ စိတ္ေအးလက္ေအးေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့ပံုပဲ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ထြက္လာတာလည္း ေကာင္းေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ခမ္းစုမီရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ဒီအိမ္ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကိုသာယာစိုေျပေစေပမယ့္ သူ႔အတြက္က မေကာင္းဘူး။ နကိုကတည္းက စကားနည္းတဲ့သူ႔မွာ ကေလးသဘာဝ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစား မုန္႔စား အိမ္လည္သြားတာမ်ိဳးကို မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းျပန္လာရင္ စာလုပ္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ရင္ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ဆိုက္ကယ္ထြက္စီး၊ ကားေလ်ွာက္ေမာင္း၊ TV ၾကည့္၊ က်ေနာ္ကဝတၳဳဖတ္ရင္သူက ကာတြန္းတစ္အုပ္ဖတ္၊ တိုက္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီးၾကယ္ေတြၾကည့္၊ အဲလိုဟာေတြပဲ လုပ္ၿပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ေနၾကတာ။ က်ေနာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုတယ္ဆိုတာ တစ္ပတ္တစ္ခါ ႏွစ္ပတ္တစ္ခါပဲ။ အဲလိုေန႔ေတြဆို သူက အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းကုပ္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းမသိဘူး။ အိမ္ကလူေတြ TV ၾကည့္ မုန္႔စား စကားေျပာၾကတဲ့ ဧည့္ခန္းဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အနားေတာင္မသီတဲ့ေနရာ။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီလိုသီးျခားျဖစ္ေနတဲ့ဘဝဟာ ေျခာက္ကပ္လြန္းတယ္။ က်ေနာ္မ႐ွိရင္ အနည္းဆံုး ေက်ာင္းကသက္တူရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး သူ႔ဘဝေလး တျခားကေလးေတြလို ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္လာမယ္ထင္တာပဲ။
အစပိုင္းမွာ တစ္ပတ္တစ္ခါ မွန္မွန္ဖုန္းဆက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက စကားဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေျပာဘူး။ က်ေနာ္က စိတ္ေကာက္ေနတယ္ထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္မွာ သူကေျပာတယ္။
"ကိုကိုနဲ႔ ေတြ႕ရမွာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာၿပီးရင္ ကိုကို္႔ကို ပိုသတိရတယ္"တဲ့။
အဲဒါေျပာၿပီးေတာ့ သူ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုပါေလေရာ။ က်ေနာ္သြားတုန္းကေတာင္ မငိုခဲ့တဲ့ကေလးက အခုငိုေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဖုန္းကိုင္ထားရင္း မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္။ အဲဒီညက အရက္မူးေအာင္ေသာက္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အေၾကာင္းမ႐ွိဘဲ အိမ္ကို ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အလုပ္က အစပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပဘူး။ ေမဂ်ာတစ္ခုနဲ႔ဘြဲ႕ရထားတာကလြဲၿပီး တျခားဘာကြၽမ္းက်င္မႈမွမ႐ွိတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ လခနည္းေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ပဲရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုေျပာင္းရတယ္။ ေျပာင္းတဲ့အလုပ္မွာသူေဌးနဲ႔ အမွတ္မထင္ရင္းႏွီးသြားတာကေနၿပီး အေျခအေနေတြက အေကာင္းဘက္ကိုေရာက္လာတယ္။ အသစ္ေတြသင္ယူခြင့္လည္းရတယ္။ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာဝေတြလည္း နားလည္လာတယ္။ ဒီကို ေရာက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနသားထိုင္သားက်ၿပီး ဘဝကေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပလာတယ္။ ေငြျပန္ပို႔စရာလည္း မလိုတဲ့အတြက္ စုႏိုင္ေဆာင္းႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကိုေတာင္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီလို ဘဝအေျခက်စျပဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအမီနဲ႔ က်ေနာ္ဆံုၾကတာပဲ။
***********************
ေအမီနဲ႔ ဇာတ္လမ္းဘယ္လိုစသလဲ ဆိုရင္ အိပ္ရာထဲကစတယ္လို႔ ေျပာရမွာ။ ပံုမွန္အမ်ားသူငါလိုတစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ အစဥ္လိုက္သြားၿပီး အိပ္ရာထဲေရာက္တာနဲ႔ဇာတ္သိမ္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ Casual sex လို႔ေခၚတဲ့ ထသြားထလာ စိတ္ေျပရံုအတူေနတာကေန သံေယာဇဥ္တြယ္တဲ့အပိုင္းကို ေရာက္သြားတာ။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္က အစိမ္းသက္သက္မဟုတ္ေပမယ့္ ရည္းစားဆိုၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တစ္ခါမွမထားခဲ့ဖူးဘူး။ ေတာင္ႀကီးမွာတုန္းက ေလးငါးေျခာက္ႀကိမ္ အျပင္မွာအေတြ႕အၾကံဳ႐ွိခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ casual sex ေတြအတိုင္းအတာတစ္ခုထိေတာ့ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကံဳဖူးသမ်ွထဲမွာ ေအမီ့လိုဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိတဲ့မိန္းကေလးမ်ိဳး တစ္ေယာက္မွမပါတာအမွန္ပဲ။
ေအမီလို႔သာေခၚတာ တကယ္တမ္းက်သူကက်ေနာ့္ထက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ အစက စဂၤပိုးရီးယန္းထင္တာ တကယ္ေတာ့ က်ိဳင္းတံုဘက္က ထိုင္းဗမာကျပားျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာအေနၾကာေနတာ။ အရပ္၅ေပ၅၊ ကိုယ္လံုးက J Lo တို႔လို ကိုယ္လံုးမ်ိဳး။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ၊ မ်က္လံုးလွလွနဲ႔ အသားက ျဖဴတာထက္ ေရႊေရာင္သန္းၿပီး ဝင္းမြတ္ေနတာ။ က်ေနာ္တို႔ ရံုးနဲ႔ အဆက္အစပ္႐ွိတဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုက မန္ေနဂ်ာ။ ဒီလိုပဲ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနက်ဆိုေတာ့ ခင္သာမခင္တာ ရင္းႏွီးေနတာၾကာၿပီ။ တစ္ရံုးလံုးကေကာင္ေတြကလည္း ေအမီလာၿပီဆိုရင္ သူ႔ပစၥည္းေတြကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ၾကည့္ၾကငမ္းၾကတာခ်ည္းပဲ။ ေပၚတင္ေတာ့မၾကည့္ရဲဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာရတာအမ်ားဆံုးဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြက က်ေနာ့္ကို အားက်လိုက္တာ ဘာညာစၾကတယ္။
တစ္ရက္ သူေဌးရံုးခန္းထဲမွာ အလုပ္ကိစၥေျပာေနၾကတယ္။ သူေဌးက မ႐ွိဘူး၊ တျခားဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေန႔လည္စာထြက္စားေနတယ္။ ဆိုင္းမဆင့့္ဗံုမဆင့္ ေအမီက ထေျပာလိုက္တယ္။
"တာရာ၊ မင္းဒီည အမနဲ႔ညစာအတူတူလိုက္စားပါ့လား"တဲ့။
က်ေနာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္သူ႔လိုမိန္းမလွလွတစ္ေယာက္နဲ႔ ညစာထြက္မစားခ်င္စရာဘာအေၾကာင္းမွမ႐ွိဘူး။ အဲဒါနဲ႔ စားျဖစ္ၾကတယ္။ သူက လည္ပင္းဟိုက္ဟိုက္နဲ႔ ဒူးအထက္နားေလာက္ထိ႐ွည္တဲ့ ပြင့္႐ိုက္ဂါဝန္ေလးဝတ္လာတယ္။ ညစာစားတဲ့တစ္ေလ်ွာက္လံုး ဂါဝန္လည္ပင္းထဲကေန သူ႔ရဲ႕ ရင္သားထြားထြားေတြကို ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ ျမင္ေနရတယ္။
ညစာစားၿပီးေတာ့ ဘားတစ္ခုကိုေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္က ဘီယာပဲေသာက္တယ္။ သူက မာဂရီတာ တစ္ခြက္မွာေသာက္တယ္။ ေသာက္ရင္းနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါမွ သူ႕အေၾကာင္းကိုသိရတာပဲ။
သူ႔မွာ ေလးႏွစ္ေလာက္တြဲလာတဲ့ရည္းစား႐ွိတယ္။ ရြယ္တူပဲ။ အဲဒီလူက ျမန္မာမဟုတ္ဘူး။ ထိုင္း။ ေနာက္ပိုင္း သူကဒီမွာအလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပဘူး။ ထိုင္းႏိုင္ငံကိုျပန္ခ်င္တယ္။ ေအမီ့ကိုပါေခၚတယ္။ ေအမီက လက္႐ွိအခ်ိန္မွာ အလုပ္အဆင္ေျပေနတယ္၊ ဝင္ေငြလည္းေကာင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ရန္ျဖစ္ၿပီးကြဲၾကတယ္။ ခု အဲဒီလူက ဟိုမွာ မိန္းမယူေတာ့မယ္။ ေအမီက သူ႔ကိုေမ့ႏိုင္ေအာင္ ရည္းစားထပ္ထားဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႀကိဳက္လုိ႔မရဘူး၊ ယံုလို႔လည္းမရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ထြက္ေပါက္ေပးဖို႔ casual sex ကိုစမ္းၾကည့္မယ္လို႔စိတ္ကူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူသိထဲက သူလည္းသေဘာက်ႏိုင္ၿပီး ရည္းစားလည္းမ႐ွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေရြးလိုက္တာပဲ။
သူ႔ရဲ႕ပြင့္လင္းလြန္းတဲ့ စကားအဆံုးမွာ က်ေနာ္အံ့ၾသၿပီး ဘာမွမေျပာႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါကို သူက အဓိပၸါယ္ေကာက္ လြဲသြားပံုရတယ္။
"တာရာ အမကို စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုလည္း အမနားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အားနာစရာမလိုဘူး။"
"မဟုတ္ဘူးမေအမီ၊ အမလိုလွတဲ့မိန္းကေလးကို ဘယ္သူကစိတ္မဝင္စားဘဲေနမွာလဲ။ က်ေနာ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိလို႔ပါ။"
သူက ေကာ့ေတးခြက္ကိုေကာက္ေမာ့ၿပီး သက္ျပင္းေလးခ်တယ္။ ေနာက္တစ္ခြက္ထပ္မွာတယ္။ က်ေနာ္က ဘီယာေလာက္နဲ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီအေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ပိုျပင္းတဲ့ဟာနဲ႔မွရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စေကာ့ခ်္တူးပက္မွာလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္နာရီေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ္ေရာသူေရာ အေတာ္အသင့္မူးေနၿပီ။ ဘားထဲကထြက္လာၿပီး Taxi တစီးတားတယ္။ သူ႔အခန္းကိုေရာက္သြားၾကတယ္။ ဆံႏြယ္အေခြေခြ အလိပ္လိပ္ေတြေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ အရက္မူးေနတဲ့ မိန္းမလွတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရီေဝေဝမ်က္ႏွာေလးဟာ ညအိပ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ အရမ္းကိုနမ္းခ်င္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္သူ႔ကို ေခါင္းေလးဆြဲေမာ့ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းထူထူရဲရဲေလးေတြကို အေပၚေအာက္တလွည့္စီစုပ္ၿပီး တေမ့တေမာ နမ္းပစ္လိုက္တယ္။
(ေတာ္ေတာ္႐ွည္သြားလို႔ က်န္တဲ့ဇာတ္လမ္းကို (၄) က်မွ ဆက္ပါရေစဗ်ာ။)
ညီမေလး (၄)
____________
သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ အေခြအလိပ္ေတြကို လက္နဲ႔သပ္ဖယ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီနီေထြးေထြးေလးေတြကို စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။ ေစာေစာက ေသာက္ထားတဲ့ မာဂရီတာ ထဲက သံပရာနံ႔ရယ္ ႏႈတ္ခမ္းနီနံ႔ရယ္ ေပါင္းၿပီး ထြက္လာတဲ့ အနံ႕ေလးနဲ႔အတူ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ႏူးညံ့ၿပီး စိုစြတ္ပူေႏြးေနတယ္။ အေပၚႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို တလွည့္စီစုပ္ယူၿပီးနမ္းေနရင္း လ်ွာခ်င္းထိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔လ်ွာကေလးရဲ႕ အထိအေတြ႔က ပါးလွပ္ေခ်ာမြတ္ေနတယ္။ အၾကာႀကီး နမ္းေနၾကရင္း ညာလက္က သူ႔ေခါင္းကေလးကိုထိန္းကိုင္ၿပီး ဘယ္လက္က ပြင့္႐ိုက္ဂါဝန္ေလးရဲ႕အေပၚကေန သူ႔ရင္သားတစ္ဖက္ကို အုပ္ကိုင္မိတယ္။ ခပ္သာသာေလး ညႇစ္ေနရင္း ဆက္နမ္းေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးအသက္႐ွဴသံေတြပိုျမန္လာတယ္။ သူ႔လက္ေတြက က်ေနာ့္ေနာက္ေက်ာကို တင္းတင္းဖက္ထားတယ္။
ႏို႔တစ္ဖက္ကို အေပၚက ဆုပ္နယ္ေနရင္း အားမရေတာ့ဘူး။ နမ္းတာကိုရပ္ၿပီး သူ႔ဂါဝန္လည္ပင္းထဲကို လက္ႏႈိက္လိုက္တယ္။ ႏူးညံ့အိစက္ၿပီး လံုးဝန္းတဲ့ႏို႔ကေလးနဲ႔ ႏို႔သီးေခါင္း မာမာတင္းတင္းေလးကို စမ္းမိတယ္။ အေပၚကို အံုလိုက္ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ အက်ႌလည္ပင္းေပါက္ကို ေက်ာ္ၿပီးထြက္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ဖက္ကို ပါ ႏိႈက္ၿပီး ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ အက်ႌလည္ပင္းေပါက္နဲ႔ခံၿပီး ပင့္တင္ထားသလိုျဖစ္ေနလို႔ နကိုကတည္းက ခပ္ႀကီးႀကီးျဖစ္တဲ့ ႏို႔ႏွစ္ဖက္က ျပဴးထြက္ေနတယ္။ နီညိဳေရာင္ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေထာင္ေနတယ္။ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚ ခပ္သာသာတြန္းၿပီးထိုင္ခိုင္းရင္း သူ႔ေ႐ွ႕မွာရပ္ၿပီး ႏို႔ႏွစ္ဖက္ကို စံုကိုင္ဆုပ္နယ္ေပးေနတယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္ညိဳးနဲ႔ လက္မညႇပ္ၿပီးေျခေပးတယ္။ ေတြ႕ဖူးတဲ့ တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြက ႏို႔ကိုင္တာကိုႀကိဳက္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕က သိပ္ၿပီး အထူးတလည္ႀကိဳက္ပံုမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအမီကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ပံု႐ွိတယ္။ မ်က္စိေလးကိုမွိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုကိုက္ၿပီးေခါင္းကို ေနာက္လွန္ထားရင္း အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနတယ္။ ေရႊေရာင္ဝင္းဖန္႔ေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာေလးဟာ ရမၼက္ေသြးနဲ႔ နီျမန္းေနတယ္။
က်ေနာ္လည္း ဒီေလာက္လွတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏို႔ထြားထြားေတြကို စိတ္႐ွိတိုင္း အားရပါးရကိုင္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာက္ကေကာင္က အၿငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီထဲမွာ မာေတာင္ထလာတာ အရမ္းကိုတင္းက်ပ္လာတယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို သူ႔ႏို႔ကခဏခြာရင္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ေအာက္ေလ်ွာခ်လိုက္တယ္။ ေအာက္က စပီဒို ကိုပါေလ်ွာခ်လိုက္ေတာ့မွပဲ ကိုယ့္ေကာင္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပါးပ်ဥ္းေထာင္ထလာေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏူးညံ့တဲ့လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္လက္ေတြကိုဆြဲယူၿပီး ႏို႔ေတြေပၚ ျပန္တင္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း အလိုက္သင့္ျပန္ကိုင္လိုက္တုန္းမွာပဲ အဲဒီလက္ကေလးေတြက က်ေနာ့္လိင္တံကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ ေခါင္းကိုငံု႕ၿပီး ထိပ္ဖူးကိုလ်ွာေလးနဲ႔ပတ္သိမ္းၿပီး ပါးစပ္ထဲငံုလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဖက္က အတံေခ်ာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း က်န္တဲ့တဖက္က ဥေတြကို သာသာေလးဆုပ္နယ္ေပးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့တျဖည္းျဖည္း အရင္းအထိေရာက္ေအာင္ ငံုလုိက္တယ္။ က်ေနာ့္အတံထိပ္ဖူးက သူ႔လည္ေခ်ာင္းဝထိေတာင္သြားေထာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေ႐ွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ စုပ္ေပးတယ္။
နတ္စည္းစိမ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလားလို႔ကိုေတြးလိုက္မိတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေႏြးေႏြးေလးထဲမွာ စုပ္တာကို ခံေနရင္း ႏို႔ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း စံုကိုင္ေနရတယ္။ ႏူးညံ့တဲ့ႏို႔ေလးေတြဟာ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ပံုသြင္းရႊံ႕ေစးလိုပဲ။ တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ စုပ္ေပးေနရင္း တျဖည္းျဖည္း ပိုျမန္ၿပီး ပိုအားပါလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ႏို႔ေတြကို ပိုၿပီးဖ်စ္ညႇစ္မိတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ညႇပ္ေခ်လိုက္ရင္ သူက လႊတ္ခနဲေအာ္တယ္။ က်ေနာ္ကိုင္ေနတာ သူနာေတာ့နာမွာ။ ဒါေပမယ့္ မလႊတ္ခိုင္းတဲ့အျပင္ စုပ္တာ ပိုၿပီးေတာင္ၾကမ္းလာေသးတယ္။ ေျခာက္မိနစ္ ခြန္ႏွစ္မိနစ္ေလာက္႐ွိေတာ့ အ႐ွိန္တအားျမင့္လာတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ပိုၿပီးေတာင္္တင္းမာေတာင္လာရင္း ၿပီးခ်င္လာတယ္။ လက္တစ္ဖက္ကိုလႊတ္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ထိန္းကိုင္ရင္း က်န္တဲ့တစ္ဖက္နဲ႔ ႏို႔ႏွစ္လံုးကိုတလွည့္စီ ဆုပ္နယ္ေနတယ္။ အ႐ွိန္တအားျမင့္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ထဲကႏို႔ကို အတင္းဆုပ္ေျခမိတယ္။ က်ေနာ္ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာသိလို႔ သူ႔ပါးစပ္ထဲကဆြဲထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ သူကအထုတ္မခံဘူး။ ေနာက္ဆံုး ထုတ္ဖို႔မႀကိဳးစားပဲ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာပဲ ၿပီးလိုက္တယ္။ သူ႔ေခါင္းကိုလႊတ္ၿပီး ႏို႔ႏွစ္လံုးကုိ အားနဲ႔ဆုပ္ညႇစ္ထားရင္း သူ႔ပါးစပ္ထဲကို သုက္ရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္တယ္။ အေၾကာအခ်င္ေတြထဲစိမ့္သြားတဲ့အထိ အရမ္းေကာင္းလို႔ ဒီတိုင္းပဲတစ္မိနစ္ေလာက္ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။
ပထမဆုံးသတိဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ က်ေနာ့္လိင္တံက တပ္လ်က္သားႀကီး။ ေတာ္ေတာ္အားနာသြားၿပီး ဆြဲခြၽတ္ရင္း သူ႔ပခံုးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ၿပီး ဆြဲထူေပးလိုက္တယ္။ သူက ထသြားၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းကေဘစင္ထဲမွာ ေထြးထုတ္ရင္း ပါးစပ္ေဆးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဖက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သတိရတယ္။ က်ေနာ္ကသာၿပီးသြားတာ သူကမၿပီးေသးဘူးေလ။ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚျပန္တြဲေခၚၿပီး ေစာေစာက က်ေနာ္ညႇစ္ထားတဲ့ႏို႔ေလးေတြကို ကိုင္ၾကည့္မိတယ္။ ေပ်ာ့ဖတ္ၿပီး နီရဲေနတယ္။ ႏို႔သီးထိပ္ေလးေတြကေတာ့ မေပ်ာ့မမာေလးေတြ။ အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးရင္း သူ႔ေ႐ွ႕မွာဒူးေထာက္ခ်ၿပီး ႏို႔ေလးတစ္ဖက္ကို ညင္ညင္သာသာ စို္႔ ေပးတယ္။ သူ႔မ်က္ေတာင္ေလးေတြ စင္းက်သြားၿပီ ခပ္တိုးတိုးညည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဖက္ေျပာင္းစို႔။ စို႔ရင္း သူ႔ဂါဝန္ေအာက္လက္ႏိႈက္ၿပီး အတြင္းခံပင္တီေလးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ ဂါဝန္ကို မလွန္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေဂ်လိုစံခ်ိန္မီတဲ့ သူ႔ေအာက္ပိုင္းအလွကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေပါင္ၾကားထဲလက္ႏိႈက္ၿပီးစမ္းလိုက္ေတာ့ သူ႔အကြဲေၾကာင္းေလးက အရည္ေတြနဲ႔စိုစြတ္ေခ်ာေမြ႕ေနတယ္။ သူကေပါင္ေတြကို အလိုက္သင့္ကားေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းသားေတြတေလ်ာက္ လက္ခလယ္နဲ႔ပြတ္ဆြဲရင္း အေစ့ေလးကုိ႐ွာေတြ႕သြားတယ္။ ႏို႔ကိုင္လိုက္၊ စို႔လိုက္နဲ႔ အေစ့ေလးကို ကစားေပးလိုက္တာ ဆယ္မိနစ္မၾကာဘူး သူၿပီးသြားတယ္။ ေျခမေလးေတြေကာ့တက္ၿပီး အံႀကိတ္ေအာ္ညည္းရင္းၿပီးသြားတဲ့ သူ႔ပံုစံေလးကိုၾကည့္ရတာ ဘယ္လိုေက်နပ္မိမွန္းမသိဘူး။
ခဏေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာေရာက္ေနၾကတယ္။ ေအမီက က်ေနာ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ႏိုးတစ္ဝက္နဲ႔ လက္ေမာင္းကိုေခါင္းအံုးၿပီးအိပ္ေနတယ္။ ႏူးညံံ့ေႏြးေထြးၿပီး ႐ိႈက္ဖိုႀကီးငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႔ မိန္းမဆန္လြန္းလွတဲ့ သူ႔ကိုယ္လံုးကိုေပြ႕ပိုက္ထားၿပီး ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ဆံႏြယ္အေခြအလိပ္ အိအိေထြးေထြးေတြေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားရင္း ေစာေစာက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိတယ္။
အဲဒီေန႔ညက ဘာမွထပ္မလုပ္ျဖစ္လိုက္ဘဲ ဒီအတိုင္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ မေက်ပြဲ ထပ္ခ်ိန္းၾကေသးတယ္။ ဒီတခါေတာ့ တကယ္အပီအျပင္ အေနအထားမ်ိဳးစံုနဲ႔ ညတဝက္ေလာက္ အတူေနျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လိင္ကိစၥမွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္အားထက္သန္တယ္ ဘယ္ေလာက္အေပးအယူမ်ွတယ္ဆိုတာ သိလာရတယ္။ ေနာက္လည္းထပ္ၿပီး ခ်ိန္းေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ ၾကာလာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းသိလာရတာက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ၾကတာရယ္၊ အသက္နည္းနည္းကြာတာရယ္ကလြဲၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေတာ္ေတာ္လိုက္ဖက္ညီၾကတယ္ဆိုတာပဲ။
ေအမီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့အခ်က္က ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆီက သူေပးႏိုင္တာထက္ ဘာမွပိုၿပီးမေတာင္းဆိုဘူး။ သူနဲ႔ပတ္သက္ေနတာမို႔ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္စရာမလိုဘူး၊ အေပါင္းအသင္း ကိစၥ ဝင္မစြက္ဖက္ဘူး၊ စစ္လားေဆးလားေမးလားျမန္းလား မလုပ္ဘူး၊ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ယူဖို႔ဆိုတာေဝး၊ သူကေတာင္က်ေနာ့္ထက္ အမ်ားႀကီး ဝင္ေငြပိုမ်ားေသးတယ္။ အပိုေတြလည္း တီတီတာတာ ေျပာေနစရာမလိုဘူး၊ ခ်စ္ပါတယ္ႀကိဳက္ပါတယ္လည္း ညာေျပာေနစရာမလိုဘူး။ သူနဲ႔ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကိုအျပည့္အဝအာရံုစိုက္ရင္၊ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေျပာဆိုဆက္ဆံေပးရင္ ေက်နပ္ေနၿပီ။ လက္ေဆာင္ေတြဘာေတြ တစ္ခါတစ္ရံေပးရင္ အရမ္းေပ်ာ္ေနတာ။ ျခံဳေျပာရရင္ သူ႔အနားမွာေနရတာ သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိတယ္။ ကိုယ္လုပ္ေပးသမ်ွ အေသးအဖြဲကေလးကအစလည္း တန္ဖိုးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မေပးႏိုင္တဲ့ကတိေတြကို ဘယ္ေတာ့မွမေတာင္းဘူး၊
အဲဒီလိုနဲ႔ casual sex အျဖစ္ရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုဟာ ထင္မွတ္မထားဘဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ relationship တစ္ခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အလုပ္ရယ္ ေအမီရယ္နဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေန႔စဥ္အခ်ိန္ဇယားမွာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နဲ႔ ညီမေလးခမ္းစုမီကို သတိရစရာ အခ်ိန္သတ္သတ္မပါဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သတိရတုန္းပဲျဖစ္ေပမယ့္ ဒီဘက္ဘဝမွာ အသားက်လာတာနဲ႔အမ်ွ ဟိုဘက္ဘဝနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေဝးကြာလာသလိုပဲ။
ညီမေလး (၅)
___________
ေအမီနဲ႔တြဲတာ ၾကာလာေလေလ၊ က်ေနာ့္ထက္ အသက္နည္းနည္းပိုႀကီးတာကလြဲၿပီး သူ႔မွာ တျခားဘာျပစ္ခ်က္မွကို ေျပာပေလာက္စရာ ႐ွာမေတြ႔ဘူးဆိုတာ ေတြ႕လာရေလေလပဲ။ ဒီေလာက္ ႐ုပ္ရည္ေရာ၊ ပညာအရည္အခ်င္းေရာ၊ စိတ္ဓာတ္ေရာ၊ အေျပာအဆို အမူအက်င့္ေရာ ျပည့္စံုေကာင္းမြန္တဲ့မိန္းမဆိုတာ ဝတၳဳေတြ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲမွာပဲ ႐ွိမယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ။ အျမဲလိုလို နားလည္မႈလည္း ေပးႏုိင္ၿပီး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွမ႐ွိဘူး။ ေတာ္ရံုသေဘာထားမတိုက္ဆိုင္ၾကရင္လဲ ျငင္းခုန္အႏိုင္လုတဲ့ထိဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ညႇိႏိႈင္းၿပီး ၿပီးသြားတာပဲ။ မိန္းမဆန္သင့္တဲ့ေနရာမွာဆန္ၿပီး အိမ္ေထာင္မႈလဲ ႏိုင္နင္းတဲ့အျပင္ အဲလိုအားလံုးျပည့္စံုရံုမကဘူး အိပ္ရာထဲမွာလဲ အေပးအယူမ်ွၿပီး အျမဲ တက္ႂကြလန္းဆန္းေနတယ္။ မ႐ိုးအီရေအာင္ အသစ္အဆန္းေတြကိုလဲေပးစြမ္းႏိုင္တယ္။
ခက္တာက relationship တစ္ခုဟာ အဲဒီေလာက္ႀကီး ဘက္စံုအဆင္ေျပေကာင္းမြန္ေနေတာ့ စင္းလံုးေခ်ာႀကီးျဖစ္ေနၿပီး ပံုစံခြက္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ေရာက္ေနသလို ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ကို ၿငီးေငြ႕တာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မွာ ၿငီးေငြ႕စရာ စိတ္ကုန္စရာလဲ တစ္ကြက္မွမ႐ွိဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္သြားမယ္၊ တစ္ေနကုန္လုပ္မယ္၊ ညေနအခန္းကိုျပန္လာမယ္၊ သူနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စကားေတြေျပာၾကမယ္၊ အျပင္ထြက္စားရင္စား၊ မစားရင္ အိမ္မွာစားမယ္။ ၿပီးရင္ အခ်စ္စခန္းဖြင့္ၾကမယ္။ ပိတ္ရက္ဆို သူ႔အေပါင္းအသင္း ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ဆံုၿပီး သြားလာစားေသာက္တာတစ္လွည့္၊ အိမ္မွာေနၿပီးခ်က္ျပဳတ္စား၊ TV ၾကည့္၊အနားယူတာတစ္လွည့္။ ဘဝႀကီးက ဒါၿပီးဒါပဲျဖစ္ေနတာ။ ဘယ္လိုတင္စားရမလဲဆိုရင္ ကားအေကာင္းစားတစ္စီးနဲ႔ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးတဲ့ပတ္လမ္းေလးတစ္ခုေပၚမွာ ေမာင္းေနရသလိုပဲ။ ေမာင္းလို႔လဲေကာင္းပါရဲ႕၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းကိုပဲ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအမီ့အေပၚ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္ျပန္ခဲ့ဘူး၊ ေအမီ့ကိုလဲ က်ေနာ့္စိတ္အေျခအေနကို တစြန္းတစ မသိေစခဲ့ရဘူး။ သူ႔ကိုမခ်စ္ေပမယ့္၊ ဒီေန႔စဥ္ဘဝကိုလဲ မေပ်ာ္လွေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အဆင္ေျပေနတဲ့ဒီဘဝထဲမွာ ဒီတိုင္းေလး ေရစုန္ေမ်ွာၿပီးေတာ့ေနခဲ့တယ္။ ႏွစ္ခ်ီၿပီးေနလာလိုက္တာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဖုန္းေကာလ္တစ္ခု ေမ်ွာ္လင့္မထားဘဲ ဝင္လာခဲ့တဲ့ အဲဒီတစ္ေန႔အထိပဲ။
"ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာပါ။"
"ကိုကို၊ ညီမေလးပါ၊ ခမ္းစုမီ"
"ညီမေလး၊ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ၊ ေျပာ"
"ေမေမ ေသသြားၿပီကိုကို..."
သူက ႐ႈိက္႐ႈိက္ၿပီးေတာ့ငိုေနတယ္။ က်ေနာ္လဲ အရမ္းအံ့ၾသသြားၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနတယ္။ မိဘေတြ တစ္ေန႔ဆံုးပါးမယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ အသက္အမ်ားႀကီးပိုငယ္ၿပီး ပိုက်န္းမာတဲ့ သူ႔အေမထက္ ေသြးတိုး ႏွလံုးေတြ႐ွိၿပီး ပိုအသက္ႀကီးတဲ့ကိုယ့္အေဖက အရင္ေသမယ္ပဲ ထင္ေနခဲ့တာ။
"ကားေမွာက္တာ၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မူဆယ္တက္တုန္း လမ္းမွာကားေမွာက္တာ...
အခု အေမလဲမ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ကိုကိုလဲမ႐ွိဘူး၊ မီတစ္ေယာက္ထဲ..."
သူ႔အသံေလးက ငိုရင္းတိမ္ဝင္သြားတယ္၊ က်ေနာ့္မွာသူ႔ကုိေခ်ာ့စရာစကားလံုး မ႐ွိဘူး။ အန္တီခမ္းဝါနဲ႔ သူနဲ႔ၾကားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေႏြးေထြးတဲ့ဆက္ဆံေရးမ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ သူ႔အေမဟာ သူ႔ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ ေသြးရင္းသားရင္းပဲ။ ခုေတာ့သူတစ္ေယာက္တည္း အိမ္ႀကီးထဲမွာ၊ သူ႔ေဘးမွာ စကားေတာင္ ေသခ်ာမေျပာဖူးတဲ့အေဖရယ္၊ အပတ္အသက္မ႐ွိခဲ့ဖူးသေလာက္ျဖစ္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြရယ္၊ အိမ္ကအလုပ္သမားေတြရယ္ပဲ႐ွိမယ္။ ဘယ္ေလာက္အထီးက်န္ဆန္႐ွာလိမ့္မလဲ။ ဒီအေျခအေနမွာ ဘာကိုေတြးၿပီးစိတ္ေျဖဖို႔ ေျပာရမွာလဲ၊ က်ေနာ့္မွာေျပာစရာမ႐ွိဘူး။ သူအဆင္ေျပေနတယ္လို႔ပဲ အေပၚယံေတြးၿပီး ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္တိတိ ပစ္ထားခဲ့မိတဲ့ က်ေနာ့္အတၱကိုပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ အျပစ္တင္ေနမိတယ္။
"ကိုကိုျပန္လာခဲ့မယ္၊ အခုခ်က္ခ်င္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒီကအလုပ္ေတြလက္စသတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ တန္းျပန္လာခဲ့မယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေနပါ။"
ခမ္းစုမီ ကိုဘယ္နည္းနဲ႔မွ တစ္ေယာက္တည္းဆက္ထားလို႔မျဖစ္ေတာ့တာမို႔ က်ေနာ္ျပန္ဖို႔စီစဥ္ရတယ္။ အလုပ္ကို တစ္လႀကိဳၿပီး notice ေပးရတယ္။ သူေဌးက က်ေနာ္သြားမွာကို ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ ေအမီ့ကိုထားခဲ့ရမွာ အားနာေပမယ့္ သူကေတာ့ႀကိဳတင္ေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့ပံုပါပဲ။ တာရာတစ္ေန႔အိမ္ျပန္ရမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားပါ လို႔ပဲ ေျပာ႐ွာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ ေနာက္လူမေတြ႕မခ်င္း က်ေနာ္ဟာ သူ႔ရည္းစားပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ သူကျပန္ေျပာ႐ွာတယ္။ က်ေနာ္က facebook မသံုးေတာ့ gmail ကတဆင့္ ဆက္သြယ္ဖို႔နဲ႔ အပတ္စဥ္ဖုန္းေျပာၾကဖို႔စီစဥ္တယ္။ ျပန္လာခါနီးမွာ စားပြဲေပၚက ေၾကးနီေရာင္ ေဘာင္ကြပ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္တပိုင္းပံုေလးကို က်ေနာ့္ေသတၱာထဲ ေကာက္ထည့္ယူလာခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆက္အခ်စ္ပြဲေတြလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ႏႊဲခဲ့ၾကပါရဲ႕။ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ခါေလာက္ လာလည္ဖုိ႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္အေျခက်တဲ့အခ်ိန္ သူတစ္ေခါက္ေတာ့ လာလည္ဦးမယ္လို႔ ကတိေပးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ျပန္ရမယ့္ေန႔ေရာက္လာတယ္။ ေအမီ့ိကုိလိုက္မပို႔ခိုင္းေတာ့ဘူး။ Changi ေလဆိပ္မွာ လိုက္ပို႔သူမပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ျပန္လာခဲ့သလို ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာလဲ လာႀကိဳမယ့္သူမ႐ွိဘူး။
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ျဖတ္ခိုင္းထားတဲ့လက္မွတ္နဲ႔ ေတာင္ႀကီးကို ခရီးဆက္လာခဲ့တယ္။ အထူးကားဆိုေတာ့ အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႔တယ္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေမလ မနက္ခင္းက ေနေရာင္မပြင့္ေသးဘဲ ေနလို႔ေကာင္းရံု စိမ့္စိမ့္ေလးေအးေနတယ္။ ကားသံၾကားေတာ့ အိမ္က အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ ထြက္လာၿပီး အထုပ္လာသယ္ၾကတယ္။ လူေဟာင္းေတြေရာ၊ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြေရာပဲ။ သူတို္႔ရဲ႕ေနာက္က လိုက္ထြက္လာတာက ညီမေလးခမ္းစုမီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ခမ္းစုမီေတာ့မဟုတ္။ ေျပာင္းလဲႏိုင္သမ်ွ အစြမ္းကုန္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ခမ္းစုမီ။ ႏွစ္ေယာက္သား ျခံထဲမွာရပ္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ သူက ခုလိုျမင္ရတာကုိ မယံုႏိုင္သလို ျပန္ေပ်ာက္သြားမွာစိုးသလို မ်က္လံုးမခြာစတမ္းၾကည့္တယ္၊ က်ေနာ္က သူ႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔အတူ ေခါင္းအစေျခအဆံုး ေျပာင္းလဲသြားတာေတြကို အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ က်င့္သားရေအာင္ၾကည့္္တယ္။
ဆံပင္ေတြက အရင္ကလိုႏူးညံ့ၿပီး အညိဳေရာင္လိႈင္းတြန္္ေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနတုန္းေပမယ့္ ပိုထူလာတယ္ ပိုၿပီးလဲအေရာင္ေတာက္လာတယ္။ လႈိင္းေလးေတြကလဲ ေကာက္သားပိုေပၚလာတယ္။ အရင္လို မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးႀကီးေလးေတြနဲ႔ ကေလးမ်က္ႏွာေလးအစား လိုင္နာအနက္ ထူထူကို အဖ်ားမွာ အေကာ့ ေလးနဲ႔ဆိုးထားၿပီး မက္စ္ကာရာ အနက္တင္ထားတဲ့ မ်က္လံုးလွလွ၊ ပိုၿပီးေပၚလြင္လာတဲ့ႏွာတံ၊ ႏူးညံ့အိေထြးေနတုန္းေပမယ့္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လစ္ပ္ဘမ္း ေလးဆိုးထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ မက္မြန္သီးေရာင္ ပါးအို႔ေလးေတြနဲ႔ လူႀကီးဆန္လာတဲ့ မ်က္ႏွာအသစ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရတယ္။
တီ႐ွပ္ပန္းႏုေရာင္၊ ဂ်င္းအေပ်ာ့မိုးျပာေရာင္ေလးနဲ႔ ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ ဂ်ာကင္အနက္ေအာက္က ကိုယ္လံုးဟာလဲ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ တေျဖာင့္တည္း ကေလးကိုယ္လံုးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေကာက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္လံုးျဖစ္လာတယ္။ အားလံုးျခံဳေျပာရရင္ ခမ္းစုမီေတာ့ခမ္းစုမီပဲ၊ အရင္နဲ႔လံုးဝမတူဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလဲႏိုင္သမ်ွ အစြမ္းကုန္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ခမ္းစုမီ။
မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ေတြထဲမွာ သူအရြယ္ေရာက္လာမယ္လို႔သာမန္ ေတြးမိေပမယ့္ ေတြးမိတဲ့အေတြးထဲမွာ ဒါဟာ အေရးမပါဆံုးအေတြးမို႔ ေသခ်ာအာရံုမစိုက္ခဲ့မိဘူး။ ခုလိုလူႀကီးပံုစံ လံုးလံုးေပါက္သြားတာေတြ႕ရေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားမိတာ။
အရင္က်ေနာ့္အခန္းကိုပဲ သူတို႔႐ွင္းထားေပးၾကတယ္။ လူမေနတာၾကာေပမယ့္ သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္ၿပီး အနံ႔အသက္ေကာင္းေနတယ္။ ပစၥည္းေတြကို ထားေပးၿပီးေတာ့ အလုပ္သမားေတြ ထြက္သြားၾကတယ္။ အေဖက အိမ္မွာ႐ွိပံုမရဘူး။ သူနဲ႔က်ေနာ္ပဲ အခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း သူ႔မ်က္လံုးညိဳႀကီးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြလည္လာတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာကို မမီတမီသိုင္းဖက္ၿပီး ပခုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ငိုပါေလေရာ။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီး တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ ဟိုးအရင္ သူနဲ႔စေတြ႕တဲ့ မိုးတစ္ညကလို ႏူးညံ့ၿပီးေႏြးေထြးတုန္း။ သူ႔႐ိႈက္သံေလးဟာ အားကိုးရာမဲ့တုန္း။ ထူးျခားလာတာဆိုလို႔ သူဆီက ရတဲ့အနံ႔ေလးဟာ ခါတိုင္းလို ေဘဘီလိုး႐ွင္းနံ႔ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေရေမႊးနံ႔ သင္းသင္းေလး ျဖစ္လာတာတစ္ခုပဲ။ ႐ွိသမ်ွစိတ္ခံစားခ်က္ေတြ၊ အထီးက်န္မႈ ဝမ္းနည္းမႈေတြကို ဖြင့္ထုတ္ၿပီးငိုရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ တသိမ့္သိမ့္ခါလာတယ္။ ဒီတစ္ခါလဲ က်ေနာ္မေခ်ာ့ျဖစ္ဘူး။ သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္ေပးရင္း အငိုတိတ္မယ့္အခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင့္ေနမိတယ္။
Comments
Post a Comment